Blog 26 (26-01-20 t/m 31-01-20): Onze rituelen in Kenia

 

Even een andere blog dan anders omdat we afgelopen week veel vrij zijn geweest en los van wat afscheid nemen voornamelijk thuis hebben gerelaxt. Helaas was het de afgelopen week niet heel mooi weer en zijn we dus niet bruiner geworden :(

Op dit moment (vrijdag de 31e) zitten we met z'n 3e op de bank in een compleet leeg en schoon huis. We hebben vandaag het hele huis opgeruimd en hebben alle drie onze koffers ingepakt. Dat was meer werk dan gedacht... blijkt toch dat we echt veel spullen en kleren hier hadden. In de middag zijn we naar de buren geweest om hun het overgebleven eten (een zak vol) en een aantal kledingstukken/schoenen te geven. Ze waren hier ontzettend blij mee!

Na 5 maanden gepuzzel is er een mooi kunstwerk ontstaan op de wc deur, zie foto hieronder. Ardia en Rianne zijn hier erg trots op ;)

Salomé heeft de puzzels opgeplakt op de deur en heeft dus ook meegewerkt aan dit kunstwerk.. ;)

Uiteraard is de uitslag bekent van de monopoly winnaar. *tromgeroffel* de winnaar is met 62 punten.... Rianne! Zij wint een cocktail in Italië, waar we trouwens in Mei met z'n 3e heen gaan!

 

Omdat we 5 maanden samen hebben gewoond en letterlijk alles van elkaar weten zijn we erg op elkaar ingespeeld en we hebben ook een aantal rituelen/gewoontes/autistische-trekjes ontwikkeld. Deze beschrijven we hieronder.

 

Een gemiddelde stagedag 

6:00 Salomé wordt wakker en gaat naar het toilet. 

6:25 Salomé maakt Ardia wakker want die slaapt altijd door haar wekker heen

6:50 Rianne's wekker gaat

6:58 Rianne komt haar bed uit en gaat naar het toilet, dit is het startsein voor Ardia en Salomé om zich aan te gaan kleden (die liggen namelijk nog in bed te lezen) Als Rianne 1 minuut eerder of later uit haar kamer komt zijn Ardia en Salomé helemaal ontregeld. Dit mag dus niet gebeuren... ;)

7:05 Samen ontbijten, ontbijt heeft Salomé altijd klaar gezet en zij bepaalt daarom ook wie er brood eet en wie er yoghurt eet. 

7:20 om ste beurt tandenpoetsen

7:35 We vertrekken naar stage. Ardia komt altijd als laatste naar buiten en loopt vervolgens het gras op richting het ziekenhuis. Salomé doet de deur op slot en Rianne staat op de veranda van het huis als een stokstaart naar buiten te kijken. 

*Chaplin die altijd te laat komt, wachten op de dokter in de zon, controles doen bij patiënten, artsenvisite*

10:00 Thee pauze. Salomé vult de waterkoker met thee, als Ardia dit doet krijgen we namelijk kraanwater (die vergeet namelijk altijd dat je geen water uit de kraan mag pakken) Rianne pakt de maria koekjes die samen met Salomé altijd het hele pak op eet. Als er sinaasappel wordt gegeten dan schilt Salomé Rianne haar sinaasappel. 

*Terug naar het ziekenhuis, patiënten rondje, patiënten ontslaan, patiënten helpen, schoonmaken, medicatie geven*

13:00 Lunch pauze. De vraag is altijd... wat gaan we eten. De keuze is reuze, namelijk: noodles, wentelteefjes, brood, yoghurt, broodje ei. Salomé en Ardia eten het liefst noodles en Rianne wentelteefjes. Als we het eten op hebben is er vaak nog een half uur tijd om te puzzelen, op je telefoon zitten of gewoon even voor je uit staren door het raam. Dit gaat door totdat iemand zegt 'zullen we maar eens terug gaan'

*Schoonmaken, controles bij patiënten, bedden opmaken, en niksen*

16:00 Als een gek de strakke uniformen uit doen en de leggings en joggingbroeken aan doen (hier leven we echt in)

17:00 stipt 17:00 koken we. Er koken altijd 2 mensen, de andere mag lekker chillen. Salomé vermijd het koken en doet liever de afwas of het snijwerk, behalve als het om pannenkoeken gaat want dat doet ze wel heel graag. 

*eten en hierna de wel geliefde afwas doen*

19:00-21:00 potjes monopoly spelen tot dat een van ons geïrriteerd is omdat zij te vaak heeft verloren. 

*slapeeeeeeen*

En de vicieuze cirkel gaat door...

 

Algemene rituelen

- Vanaf dag 1 is Rianne de penningmeester van de groep, zij beheert het geld. Ardia en Salomé beweren dat ze de mol is... (WIDM) maar Rianne blijft dit ontkennen ;)

- We hebben vaste plekken in ons huis, zowel aan de eettafel als in de woonkamer. Ardia ging nog wel eens voor de grap op iemands plek zitten maar dat hebben Rianne en Salomé haar hard afgeleerd. 

- Rianne typt altijd de blog. 

- Rianne is de koningin uitslapen en Salomé de koningin vroeg wakker worden. 

- Ardia zit altijd (ook als het vet warm is) onder een kleedje. 

- Salomé is de schoonmaker van het huis, zij maakt ongeveer 1 keer per week de badkamer en toilet schoon. En het bijzondere is dat ze hier heel blij van wordt. 

- Rianne vraagt altijd schreeuwend om hulp als ze een 'spring beest' ziet. (Dit is een soort springende spin)

- Ardia maakt het huis altijd een bende, ze laat alles slingeren.

-  Salomé zorgt ervoor dat iedereen genoeg vocht binnen krijgt, ze vraagt namelijk zo'n 8 keer op een dag of je nog thee wilt. 

 

Handwas rituelen 

Als het startsein is gegeven dat we gaan wassen gebeuren er de volgende dingen in razendtempo tegelijkertijd:

Rianne pakt de bakken en begint met het maken van een sopje terwijl Salomé de pannen vult met water en Ardia de waterkokers opzet. Vervolgens legt Ardia het kleedje buiten waar we op zitten tijdens het wassen en pakt iedereen haar kleren die we vervolgens buiten neer leggen op een stapel. Salomé bepaalt altijd of het water warm genoeg is, wat voor Ardia veel te heet is.

Ardia en Salomé wassen altijd en Rianne spoelt uit en hangt het vervolgens buiten op de waslijn. Dit is sinds dag 1 nooit anders gegaan. 

 

Nouuuu dit was onze een na laatste blog. Morgen ochtend vroeg worden we opgehaald en gaan we in 4 dagen tijd allemaal tripjes doen. Dinsdag (4 feb) vliegen we om 23:55. We zullen proberen om op Nairobi Airport de nieuwe en aller laatste blog te schrijven. 

Tot over 5 daagjesssss!

Blog 25 (19-01-20 t/m 25-01-20): Laatste stage dagen en ons geduld wordt op de proef gesteld..

 

Hier een gloednieuwe blog met heel veel foto's, geniet er van :)

 

Zondag

Afgelopen nacht was Rianne erg ziek geworden en had hoge koorts we besloten daarom vanochtend vroeg om naar het ziekenhuis te gaan (wat is dat toch handig als je er zelf werkt) om een malaria test te doen. Dit omdat malaria vaak gepaard gaat met hoge koorts en er op dit moment een malaria uitbraak is in dit gebied. Na 30 minuten kregen we de uitslag van het bloed en gelukkig bleken er geen malariaparasieten in het bloed te zitten en was de test dus negatief. 

Salomé is hierna voor de laatste keer naar de kerk van Jairus geweest. Na de dienst heeft ze van iedereen afscheid genomen en hebben ze met elkaar een groepsfoto gemaakt (zie foto hieronder). 

 

Maandag

Ons laatste weekje stage is aangebroken... helaas was Rianne nog steeds ziek en bleef dus een dagje thuis. Ardia en Salomé hebben zich vermaakt op de verschillende afdelingen. We zijn nog steeds op onze cijfers aan het wachten en kijken dus vol spanning elke avond of het er al op staat... 

 

Dinsdag

Vandaag was de laatste dag dat een van ons de morning devotion moest leiden. Vervolgens hadden we een normale stage ochtend in het ziekenhuis en inmiddels hadden we op een papier het programma gekregen van onze farewell party dat door het ziekenhuis is georganiseerd. Om 14:00 zou de party beginnen en liepen we naar de ruimte waar het feestje was in onze uniformen, Priscilla kwam naar ons toe en zei dat we echt feestelijke kleding aan moesten trekken dus dat we ons in 10 minuten moeten omkleden. Het resultaat was dat we een half uur te laat kwamen op ons eigen feestje maar hier in Kenia maakt dat niks uit aangezien iedereen te laat komt ;) Het feestje begon met speeches van collega's van allemaal verschillende afdelingen. De speeches waren allemaal erg positief dus ons zelfbeeld is weer flink gestegen ;)  Na de speeches was het onze buurt om wat te zeggen. We gaven de namenlijst van mensen die is gedoneerd hebben voor het dak aan Jairus. We kregen een groot applaus van alle collega's en iedereen probeerde de Nederlandse zin 'alles uit je zak voor het nieuwe dak' uit te spreken.

Hierna kregen we op traditionele manier cadeautjes overhandigt, dit houdt in: alle collega's kwamen dansend naar ons toe en gaven ons een Keniaanse knuffel waarna ze ons een ketting omhingen en een zelfgemaakte tas gaven. Hierna moesten dansend op dezelfde manier een Keniaanse knuffel geven. Na de cadeaus aten we met z'n alle Keniaanse snacks, wat smaakte naar oliebollen, dus dat was heerlijk :) Toen de farewell party voorbij was hadden we met een aantal collega's nog een uitgebreide fotoshoot buiten. Iedereen wilde met ons op de foto. Hieronder kun je een paar foto's zien. 

 

Woensdag

Vandaag was er niet zoveel te doen op stage en dus besloten we een fotoshoot te houden met z'n drieën. Dit leverde grappige momenten op. Met een spuitje en een flesje doken we achter een gordijn om bij een leeg bed foto's te maken. Opeens werd het gordijn open getrokken en stond Jairus daar... oeps. Blijkbaar had hij ons gevonden omdat we zo hard aan het lachen waren.

Daarna verplaatste de fotoshoot zich in de vrouwen afdeling waar we foto's gingen maken met een rolstoel. Terwijl Ardia de wacht hield of er een collega aan kwam maakte Rianne en Salomé de camera en attributen klaar. Zie het resultaat hieronder. 

 

Donderdag

Toen we voor de laatste keer naar het ziekenhuis wilde gaan om stage te lopen ging de deur van het huis met geen mogelijkheid open. Na 10 minuten besloten we Daniël (hoofd verpleegkundige) te bellen om te vragen of hij ons kon bevrijden uit ons huis. Lachend kwam Daniël aangelopen bij ons huis en via het open raam gaven wij hem de sleutel. Via de buitenkant kan de deur namelijk wel gemakkelijk open gemaakt worden, heel vreemd... Ondanks deze vertraging waren we alsnog een van de eerste bij de morning devotion. 

Vandaag liepen Rianne en Salomé op de verlos afdeling omdat ze hoopte nog een laatste bevalling mee te maken. Ardia liep op de andere wards. Ondanks dat er twee vrouwen waren met 6 cm ontsluiting hebben Rianne en Salomé geen bevallingen meegemaakt... We hebben lekker de hele dag gekletst en steriele gaasjes gevouwen. 

 

Vrijdag

Nadat we alle drie (behalve Salomé, die is altijd om 7:00 wakker) heerlijk hadden uitgeslapen wilde we buiten ontbijten. Echter ging de deur weer niet open. Opnieuw belde we lachend Daniël om te vragen of hij weer voor ons de deur open wilde maken. Hij kwam samen met de klusjes man die olie bij zich had. Een tijdje zijn ze bezig geweest om het slot te repareren maar uiteindelijk lukte ze het niet en kregen we het nummer van het ziekenhuis die we nu elke ochtend kunnen bellen als we de deur niet open krijgen. 

We hebben voor de aller laatste keer onze uniformen gewassen, yes!! Elke collega heeft aan ons gevraagd of ze onze uniformen mogen hebben dus we hebben besloten alle drie 1 paar uniform hier achter te laten en 1 paar mee te nemen naar Nederland als 'souvenir' 

We dachten dat vandaag de laatste dag was dat onze cijfers online zouden kunnen komen dus keken we elk uur op de site in de hoop of de cijfers er al op stonden. Tot onze grote teleurstelling kwamen er om 22:00 achter dat de deadline niet vandaag was maar zondag en dat onze cijfers en nog steeds niet op stonden. Jaja ons geduld wordt flink op de proef gesteld.

 

Zaterdag

Nadat we heerlijk uitgeslapen hadden gingen we voor het laatst de handdoeken en theedoeken wassen. Heerlijk om dat nooit meer te hoeven doen :) Wat is een wasmachine toch een luxe middel maar we kunnen alle drie niet wachten om dit weer te kunnen gebruiken. In de middag is Salomé helemaal naar Naiberi gelopen (2 uur lopen) om wat groente en water te halen. Rianne en Ardia genoten heerlijk van boeken lezen, puzzels maken en youtube filmpjes kijken op onze laatste MB's.

Tot onze grote grote grote frustratie staat ons cijfers nog steeds niet online. Terwijl alle andere studenten van onze opleiding de cijfers al binnen hebben wordt ons geduld erg op de proef gesteld. Uiterlijk morgen moet de docent de cijfers online zetten. Dus nog maximaal 24 uur wachten. 

Laat in de avond hebben we live Wie is de mol gekeken met een heerlijke zak chips!

 

 

Blog 24 (12-01-20 t/m 18-01-20): Beginnen met afscheid nemen en dingen voor de aller laatste keer doen

 

Zondag

Salomé kwam terug van de kerkdienst (die ongeveer 4 uur duurde) met een hele grote pompoen. Wat bleek, het was de dienst van de oogst en als traditie geven alle kerken aan alle leden pompoenen weg. Kortom ze zien ons dus als leden en niet als gasten :) Wij wisten echter niet wat we aanmoesten met zo'n grote pompoen (lees 10 kg) en dus hebben we de pompoen aan het ziekenhuis gegeven, die er een maaltijd van heeft gemaakt voor de collega's en patiënten. 

Het heeft de hele dag geregend, we zullen daarom nooit meer in de blog zeggen of het in Nl ook zo lekker weer is.... Doordat het zo slecht weer was zaten we wel een beetje gevangen in ons huis waardoor we ons vreselijk verveeld hebben. 

 

Maandag

Vandaag hadden we een drukke dag voor de boeg want er was een gratis medisch kamp in het ziekenhuis wat georganiseerd was door 16 mensen van de US. Mensen konden met al hun klachten naar deze kliniek komen en kregen als het mogelijk was een gratis behandeling of medicatie. Wij besloten een kijkje te nemen bij de kliniek en werden enthousiast welkom geheten door de US mensen. We waren een beetje overrompelt door het feit dat er nu 3 verschillende culturen door elkaar heen aan het werken waren (NL, Amerikaans en Keniaans) maar daardoor besefte we wel hoe goed wij de Keniaanse cultuur hebben leren kennen, want we konden heel goed op de Keniaanse collega's inspelen. In totaal zijn er ongeveer 250 patiënten geholpen, dus het was een drukke dag.

Omdat het op de afdeling in het ziekenhuis ook druk was besloten Ardia en Rianne daar in de middag te werken. Nadat we een babytje dextro hadden gegeven omdat het een veel te lage bloedsuiker had, ontstond er een chaos in de mannenafdeling. Ardia ging een kijkje nemen en wat bleek: de mannelijke patiënt die daar lag had geen zichtbare ademhaling of voelbare pols meer. Ardia haastte zich naar de dokter maar die zei dat hij er zo wel aankwam. Dit is voor Nederlandse begrippen onbegrijpelijk... Toen Rianne hoorde van Ardia dat de dokter niet wilde komen is ze er gelijk heen gelopen en heeft de dokter er dringend op aangesproken dat hij meteen mee moest komen, dit keer luisterde hij wel... Het bleek inderdaad dat de patiënt was overleden. De familie was erg van streek en dit was voor ons ook de eerste keer dat we Kenianen zagen huilen. Een ingrijpende middag dus. 

 

Dinsdag

Vandaag ging de ziekenhuis auto weer naar Eldoret town en dus besloten wij om mee te gaan aangezien onze voorraadkast zowat leeg was... We besloten voor de aller laatste keer mee te gaan en dit was dan ook onze laatste keer in Eldoret town. In de supermarkt hebben we boodschappen gedaan voor 18 dagen dus je kan je wel voorstellen hoeveel boodschappen tassen dat waren ;) 

Met onze kar vol gingen we voor de aller laatste keer :( bij de Java's eten. Hier genoten we van de aller lekkerste brownie op aarde en aten we een heerlijke kapsalon en hamburger. Terwijl we aan het eten waren kwamen de USA meiden binnenlopen, hoe toevallig. Nadat hun ook gegeten hadden kwamen ze ons doei zeggen waarbij een van de meiden nog na schreeuwde ' you girls will be a great nurse'. Zo blijkt het toch maar weer een klein wereldtje te zijn.

De chauffeur van het ziekenhuis had gezegd dat hij ons om 15:00 zou ophalen, wij gingen natuurlijk al uit dat dit 15:30 zou worden maar uiteindelijk na lang wachten kwam hij pas om 16:45. We hadden inmiddels al een paar keer gebeld waar hij bleef en elke keer zei hij ' I'm on my way, I'm almost there'... jaajaaa je bent er bijnaaaaa.

 

Woensdag

Dit was de ergste stage dag tot nu toe haha. Er lagen relatief veel patiënten en we stonden met twee Keniaanse collega's. 1 van deze collega's voelde zich erg ziek en lag dus regelmatig op een ziekenhuis bed verstopt achter een gordijn. Onze andere collega was de hele tijd zoek waardoor we totaal niet wisten wie zich waar mee bezig hield. Het gevolg was een enorm chaotische dag dus toen we thuis waren, waren we blij dat de stagedag klaar was.

Jairus kwam vandaag ook nog naar ons toe om een Nederlandse vertaling te vragen voor de zin: 'het nieuwe dak is af'. Dit wil hij volgende week in zijn speech zeggen (volgende week dinsdag is ons afscheidsfeestje en geven we de lijst met de namen van de mensen die hebben gesponsord voor het dak). Zijn Nederlandse uitspraak is echter heel erg goed, veel oefenen baart kunst ;)

 

Donderdag

Na de laatste stage dag van deze week hebben we in de avond heerlijk kip gegeten wat we gister tijdens boodschappen hadden gekocht. Verder is er vandaag niet heel veel 'blogswaardigs' gebeurd.

 

Vrijdag

Deze eerste weekenddag beloofde een erg sociale dag te worden. We hadden namelijk afgesproken met Marrie, de Nederlandse vrouw die hier al ruim dertig jaar woont. Ze zou bij ons komen lunchen, maar ze woont al te lang in Kenia en dus belde ze dat het wel wat later kon worden. Dit was de laatste keer dat we haar zagen en dus hebben we afscheid van haar genomen. De afgelopen 5 maanden hebben we regelmatig contact met haar gehad.

Om 17:00u hadden we afgesproken met onze buurvrouw Cynthia om bij haar thuis chapati's te bakken. Toen we aankwamen kregen we eerst een glas 'porridge' aangeboden. We hebben het al 17 weken langs zien komen maar hadden het nog nooit hoeven proeven. Eerlijk gezegd hadden we het ook echt nooit willen proeven.... ;) Het was dik en vloeibaar tegelijk en had een nasmaak van aarde, waarna je allemaal zand tussen je kiezen voelde. Gelukkig hoefde we maar 1 glas te drinken. Hierna gingen we dan gelukkig echt chapati's bakken op 'African fire', zoals Cynthia het noemde. Het was heel gezellig en knus om in haar keukentje te zijn en ze was echt heel erg blij dat ze ons dit mocht leren in haar keuken. Na afloop moesten we uiteraard met onze zelfgemaakte chapati's op de foto en kregen we er 6 mee naar huis voor het avondeten. Heeeeerlijk. 

De docenten zijn afgelopen maandag begonnen met het nakijken van de verslagen. Omdat het vandaag de laatste werkdag is hebben we een laatste keer gekeken op de schoolsite of onze cijfers er al op stonden. Maar helaas, we moeten nog minstens drie dagen wachten en misschien nog wel veel langer... We houden jullie op de hoogte!

 

Zaterdag

Vanochtend rond een uur of elf hadden we met Max (de man met wie we kerst hebben gevierd en met wie we naar Massai mara park zijn geweest) afgesproken. Hij was echter heel on-Afrikaans omdat hij om half elf al op de stoep stond. Hij was met de auto van het ongeluk gekomen, die ondertussen alweer gerepareerd is. Heel trots liet hij ons zien hoe hij de auto heeft gerepareerd. Het was heel bijzonder en gek om de auto weer te zien, aan de binnenkant zaten nog een paar deuken in als souvenir. Zie foto hieronder met de auto. 

Samen met Max en zijn chauffeur hebben we onze trip voor onze laatste vier dagen in Kenia besproken. Op weg naar het vliegveld in Nairobi zijn namelijk nog heel wat mooie dingen te zien, waar we vier dagen voor hebben uitgetrokken. We hebben dus weer heel wat om naar uit te kijken. Helaas gaat Max dit keer niet mee met het tripje, omdat hij over een paar dagen naar o.a. Nederland gaat vliegen. We moesten dus aan het einde van de ochtend ook afscheid nemen van Max, waarbij hij zei dat we nu meer zijn dan vrienden, familie zelfs, en dat we dus altijd bij hem mogen blijven slapen als we ooit weer in Kenia zijn. We zijn heel blij dat we Max hebben leren kennen.

Wel heel gek dat het afscheid nemen van mensen nu is begonnen en dat je ze misschien nooit meer terug ziet. De mensen hier hebben ons echt opgenomen in hun gemeenschap en daardoor zijn wij echt 1 van hun, wat afscheid nemen dus wel moeilijk maakt.

Rond lunch tijd zijn Ardia en Salomé naar Ken (collega van ziekenhuis) zijn huis gegaan omdat hij ons uitgenodigd had om te lunchen. Rianne kon helaas niet mee omdat zij ziek is. Aangekomen bij Ken werden Ardia en Salomé warm welkom geheten en kregen ze een typische Keniaanse lunch.  

Deze avond kijken we uit naar de tweede aflevering van Wie is de Mol (we hebben namelijk een app gevonden waar we het live mee kunnen kijken, hoe chill!) onder het genot van overheerlijke ananas. Die gaan we trouwens ook echt missen. 

 

Blog 23 (05-01-20 t/m 11-01-20): Stage opdrachten ingeleverd en optimaal genieten

 

Zondag

Inmiddels doet de stroom het alweer 24 uur, zonder uitvallen maar het zou Afrika niet zijn als er niet iets was wat niet werkte... Voor het eerst in 4 maanden tijd hadden we onze watervoorraad opgemaakt vanwege wasbeurten toen opeens er geen water meer uit de kranen kwam... Ohoh problemen... De laatste keer dat er geen water uit de kranen kwam was in onze eerste 2 weken hier.. dat heeft 2 weken geduurd. We zagen de bui al hangen. 

Omdat onze watervoorraad op was gingen we naar het ziekenhuis met een hoop jerrycan's om water te halen, bij het ziekenhuis hebben ze namelijk grote tonnen staan waar regenwater in opgevangen wordt. Nou wij hoeven hier niet meer naar de sportschool want we moeten de komende week elke dag minstens 10 liter water per persoon tillen. 

 

Maandag

Vandaag begonnen we weer 'fris' aan onze stageweek, want aan het vroege opstaan moesten we wel weer eventjes wennen, aangezien we 2 weken lang hebben uitgeslapen ;) Iedereen zei 'welcome back!' en tijdens de morning devotion werd Ardia verwelkomt door een duif die bijna op haar poepte, hahaha. Aan het eind van de morning devotion sprak de pastoor van het ziekenhuis alle collega's aan op het feit dat ze vanaf nu 'verplicht' elke morning devotion moeten bijwonen en op tijd moeten zijn. Side note: onze collega's komen namelijk of 10 minuten te laat bij de morning devotion of ze komen helemaal niet opdagen en beginnen hun werkdag dus gerust 30 minuten later... Wij (typische Nederlanders) zijn natuurlijk wel altijd op tijd ;) 

 

Dinsdag

Toen we aankwamen op stage kregen we te horen dat er in de nacht een keizersnede was geweest. Ardia liep deze ochtend mee op de wards en Rianne en Salomé liepen op de kraamafdeling waar ze aan het wachten waren op een vrouw die moest gaan bevallen. Na een uur bleek dat de vrouw een keizersnede nodig had en dus maakte wij haar hiervoor klaar. Tijdens het voorbereiden van de vrouw voor de keizersnede kwam er opeens nog een vrouw binnen die ook een keizersnede nodig had. 

We hadden wel weer zin in een operatie dus deden we onze veel te grote operatiepak weer aan. Er werd een gezond jongetje geboren :) Salomé besloot ook bij de tweede keizersnede te blijven terwijl Rianne en Ardia zich weer aansloten bij de wards. Na de lunch heeft Rianne haar schoolopdracht uitgevoerd bij de vrouwen die een keizersnede hebben gehad. Ze had een Swahili flyer gemaakt over de leefregels en mogelijke complicaties na een keizersnede, die ze samen met een collega aan de vrouwen heeft gegeven. De patiënten en collega's reageerde erg positief op deze informatie dus we hopen dat ze dit in de toekomst ook blijven geven. 

Ardia moest heel nodig naar de Wc en ging dus even snel naar huis, terwijl ze naar huis liep kwam ze Ken tegen (dit is een klusjes man hier in het ziekenhuis) hij vroeg aan Ardia wanneer wij weer naar Nederland vertrokken... Ardia antwoordde met eind van deze maand, waarop Ken zei 'oh wij gaan jullie wel missen hoor, ik bid tot God dat jullie met een Keniaanse man zullen trouwen, maar niet Rianne want zij heeft al een vriend ;) Dat vonden wij heel erg aandoenlijk en wilde we dus even met jullie delen. 

Na een lange stagedag kwamen we aan bij ons huisje en wilde we de deur van het slot halen. Dit ging echter niet zo als geplant want hij ging niet open... In de veronderstelling dat we het huis nooit meer in zouden komen ging na 15 min draaien en klungelen de deur eindelijk open! pfuuu.

 

Woensdag

Onze stage dag begon vandaag heel relax, we gingen namelijk in de keuken chepati bakken. Onze collega vertrouwde ons de hele keuken toe want halverwege ging ze naar de wards om de patiënten thee te geven. We zijn nu officieel Keniaanse koks en kunnen zelfstandig chepati maken! Onze collega's zijn ontzettend trots op ons en maken daarom veel foto's van de mzungu's die chepati's bakken ;)

We dachten na een aantal dagen water sjouwen dat we gepromoveerd waren tot zelf water halen bij het ziekenhuis. (dit omdat ze voorheen altijd voor ons water haalde in tonnen van 70 liter). Uiteindelijk na voorzichtig hinten bij het ziekenhuis hebben twee sterken mannen 140 liter water in ons huisje gezet :) Dat scheelt een hoop gesjouw voor ons en nu kunnen we weer hand wasjes doen...

Ardia had aan de verpleegkundige van de dagdienst beloofd om om 17:00 nog terug te komen om te zien hoe zij bepaalde medicijnen deelt. Uiteindelijk bestond dit bezoekje uit heel veel wachten en 1 medicijn toedienen, want toen werd Ardia alweer gebeld door Rianne dat het avondeten klaar stond. Goede smoes om naar huis te gaan dus ;)

 

Een heel leuk en blij nieuwtje: we hebben alle drie onze beide stageopdrachten ingeleverd bij school en nu zijn we dus echt officieel klaar met onze stageopdrachten. Binnen 2 weken horen we welk cijfer we hebben. 

 

Donderdag

Vandaag was een gewone stage dag ;) 

In de avond hebben we een aftelkalender gemaakt want het is vandaag nog maar 27 nachtjes slapen tot dat we weer terug zijn in het koude kikkerlandje.

 

Vrijdag

Als verjaardags cadeautje voor Salomé (want ze is vandaag 22 jaar geworden) deed vanmorgen het water het weer!! woehoeeee! Maar dat was natuurlijk niet het enige cadeautjes dat ze kreeg want Ardia en Rianne hadden natuurlijk ook een cadeautje voor haar! In de ochtend hadden ze het hele huis versierd met ballonnen en zelfgemaakte (!!) slingers. Na een heerlijk verjaardags ontbijtje in de zon met pannenkoeken kreeg Salomé haar cadeautjes: een handettering boek met fine liners en een mooie kaart met allemaal foto's van ons 3e. 

In de middag gingen we op bezoek bij mama Jiri thuis, dit is onze verpleegkundige collega en ook onze Keniaanse moeder. Ze had voor ons een Keniaanse lunch gemaakt met een hele hoop chepati's (omdat wij altijd tegen haar zeggen dat we dit zoooo lekker vinden). Aan het einde van de middag kregen we een rondleiding over haar grote stuk grond. We hebben heel erg genoten om bij haar langs te gaan.

Eind van de middag zijn we op bezoek geweest bij ons achterbuurmeisje die vandaag ook jarig is. We hebben haar als cadeautje een springtouw gegeven waarna we natuurlijk ook onze spring kwaliteiten moesten laten zien.

Om 22:00 in de avond belde Ken opeens want die had beloofd om voor Salomé een verjaardag liedje te zingen. Door de telefoon zong hij happy birthday to you. Heel schattig!

 

Zaterdag

Vandaag was een ontzettend warme dag en konden wij voor het eerst zonder schuldgevoel genieten van de Keniaanse zon, want onze opdrachten zijn af en ingeleverd :)

Omdat het zo heet was in de zon hebben Ardia en Rianne een uitvinding uitgevonden. Namelijk een koud voetenbadje (zie foto hieronder). dat koelt heerlijk af!

Gister en vandaag hebben we de hele dag getimmer gehoord. De werkmannen zijn hard aan het werk met het renoveren van het dak en ze hebben het vandaag afgerond! De vernieuwde daken zien er mooi en glimmend uit en er is geen gat meer te bekennen. Iedereen hier is ontzettend blij en dankbaar met het nieuwe dak en we willen jullie daarom ook nog een keer ontzettend bedanken voor jullie giften!!

Het was een heerlijke dag! En we zijn weer lekker bruin geworden. Hoe is het in Nederland? Ook zo lekker warm? ;)

 

Blog 22 (29-12-19 t/m 04-01-20): Happy new year!!

 

Zondag:

Salomé ging deze ochtend naar de kerk en heeft hierna een Keniaanse lunch gegeten bij een collega. Rianne heeft een preekje in de zon geluisterd en Ardia heeft een preekje in haar isoleercel (bed) geluisterd.

Het was vandaag hartstikke lekker weer dus we zijn weer een stukje bruiner geworden :)

 

Maandag:

Vandaag was aan-schoolwerk dag. We zijn alle drie bijnaaaa klaar met onze opdrachten voor school. Super saaie dag dus ;)

Omdat Expeditie Robinson afgelopen is hebben we een nieuw programma gevonden op youtube wat we nu aan het kijken zijn, namelijk Hunted. Helaas krijgt Ardia hier wel nachtmerries van haha, gelukkig slikt ze haar malariatabletten niet meer... aangezien ze daar de meest gekke dromen van kreeg. 

 

Dinsdag:

Nadat we vandaag heerlijk hebben uitgeslapen werden we om 12:30 opgehaald door de taxi die ons naar een hotel in Eldoret town bracht. We wilde oud & nieuw vieren in de stad omdat het hier in Plateau een beetje saai is.. Aangekomen bij het hotel kregen we een hele mooie kamer toegewezen met een warme douche en 3 tweepersoons bedden!! Wij konden ons geluk niet op! Na alle drie een heerlijke warme douche te hebben genomen konden we ons klaar gaan maken voor het oudejaars-diner van het hotel. Het hotel had een speciaal diner georganiseerd in een enorme tent met een super lange rode loper ervoor. Nadat we een Keniaanse maaltijd ophadden gingen we terug naar onze hotelkamer waar we gezellig drankjes hebben gedronken en spelletjes hebben gespeeld. Ondertussen hoorde we buiten harde Keniaanse muziek door een paar enorme boxen galmen, deze muziek was al aan sinds we aankwamen. 

Ardia had deze ochtend het briljante idee gehad om een hele sentimentele brief te schrijven aan Rianne en Salomé. Hier kwam ze na het heerlijke diner mee op de proppen zetten toen we terug waren op de kamer. Helaas zijn er geen tranen over de wangen gerold ondanks dat het een hele lieve brief was maar het was wel een hele leuke manier om onze ontstane vriendschap in woorden uit te drukken en om zo het nieuwe jaar in te luiden. 

 

23:45 besloten we naar buiten te gaan waar alle gasten en personeel van het hotel stonden. Het hotel had 6 vuurpijlen die ze afwilde gaan steken. Nou dat was een hele belevenis.... een enorme groep hotelgasten verzamelde zich rondom de hotelmanager die het vuurwerk ging afsteken, wij stonden daar natuurlijk ook bij want we wilde natuurlijk wel vuurwerk zien... Het was opvallend om te zien dat Kenianen zo blij worden van zo weinig vuurwerk... 

Om 00:00 werden de vuurpijlen afgestoken, dit was ook het enige vuurwerk in heel Eldoret... De eerste vuurpijl ging goed maar de tweede vuurpijl bleef in de grond zitten waardoor dat ding afging op de grond. Wij drieeen waren gelukkig zo slim om keihard weg te rennen terwijl de Kenianen vrolijk en rustig bleven staan. We mogen blij zijn dat er niemand oogletsel heeft opgelopen... ;) Na deze mislukte poging bleven ook de Kenianen op veilig afstand staan toen de derde pijl werd afgestoken. Deze pijl belande echter in het zwembad waardoor er geen vuurwerk vanaf kwam. De vierde pijl ontplofte vlak boven de grond en de vijfde en zesde pijl gingen gelukkig goed. Kenianen met vuurwerk zijn erg gevaarlijk zijn we achter gekomen...

We moesten natuurlijk tot 2:00 opblijven omdat het dan pas in Nederland 00:00 is. Met z'n 3e genoten we van een echte vuurwerkshow van het broertje van Rianne (Joost) via een facetime gesprek. Om 3:00 besloot het hotel EINDELIJK om zijn keiharde muziek uit te doen en konden we dus 'lekker' gaan slapen, maar niet voor lang.....

 

Woensdag:

Om 7:00 werden we alle drie abrupt wakker van galmende keiharde muziek. Het hotel was er van overtuigd dat dit een goede manier is om het nieuwe jaar te beginnen. Geiriteerd liep Salomé naar de receptie om te vragen of die muziek alsjeblieft uit kon aangezien het 7:00 in de ochtend is. De muziek kon niet uit maar wel zachter... Nog nooit hebben we zo vroeg ontbeten op nieuwjaarsochtend, het was namelijk 8:30...

Als drie dode katjes gingen we Eldoret town nog in om boodschappen te doen, hierna heeft de taxi ons opgehaald en weggebracht naar Plateau. Ons plan was eigenlijk om de hele middag bij het zwembad van het hotel te liggen maar omdat we zo gek werden van de muziek en zo moe waren hebben we dat toch maar niet gedaan. 

Thuis aangekomen omarmde we de heerlijke rust en hebben we alle drie even een middagdutje gedaan. In de avond hebben we kipkerrie madras gegeten, onze eerste keer kip in 18 weken!

 

Donderdag:

Vandaag hebben we heeeeerlijk lang uitgeslapen en hebben we in de middag even aan school gewerkt. Inmiddels lijkt het alsof hier een tornado over het land raast want het waait ontzettend hard. We hadden de gewassen kleren opgehangen aan de waslijn en keken elke keer uit het raam of het er nog wel hing...

In de trant van 'beter laat dan nooit' hebben we in de avond een kerstfilm gekeken op netflix :)

 

Vrijdag: 

Nadat we vandaag hard hadden gewerkt aan onze opdracht voor school is vandaag dan eindelijk het moment: WE HEBBEN HET AF! Nog nooit zijn we zo op tijd klaar geweest voor de deadline. Het was maar goed ook dat we klaar waren met school want rond 15:00 hoorde we opeens een hard gek geluid en zagen we vlammen bij de electriciteitkabels. Omdat het zo hard waaide was er een tak van een boom opgevallen wat kortsluiting veroorzaakte. Gelukkig zijn we gewent om zonder stroom te zitten en hebben we dus onze voorraad kaarsen aangestoken.

 

Zaterdag:

Vandaag scheen heerlijk de zon en aangezien we nu klaar zijn met de opdrachten voor school konden we zonder schuldgevoel zonnen :) Eind van de middag deed de stroom het weer en zo hebben we onze 24 uur zonder stroom overleefd. Nou zoals jullie kunnen lezen een beetje saaie blog maaaar aanstaande maandag beginnen weer met stage dus hopelijk dan meer verhalen ;)

 

Blog 21 (21-12-19 t/m 28-12-19): Kerst vieren en pre-wedding van collega

 

Zaterdag:

Ardia en Rianne wilde vandaag naar Naiberi Campsite om lekker te zwemmen maar helaas bleek het erg bewolkt en frisjes te zijn waardoor dit niet door ging :( We hebben daarom gezellig allemaal youtube filmpjes gekeken en veel radio geluisterd.

Salomé wilde haar zus graag nog iets van Kenia laten zien en daarom is ze vandaag samen met Max naar Lake Nakuru geweest. Ze heeft daar veel flamingo's gezien en ook neushoorns, aapjes en andere dieren. Het was een hele mooie dag. Begin van de avond kwamen ze helemaal bestoft terug omdat de jeep geen ramen had en dus al het stof naar binnen kon. Ondanks dit was het, het helemaal waard.

 

Zondag:

Vandaag was een relax dagje voor iedereen. Iedereen heeft lekker zijn eigen ding gedaan.

 

Maandag:

's Ochtends hoorde we de hele tijd veel getimmer en geboor. Het bleek dat er 20 werkmannen bezig waren om het ziekenhuisdak te vernieuwen. Veel eerder als verwacht! We zijn natuurlijk even een kijkje wezen nemen en het zag er prachtig uit. Veel collega's uitte hun dankbaarheid.

Eind van de middag hebben Ardia en Salome Salomé's zus weggebracht naar het vliegveld. Het was een emotioneel afscheid maar gelukkig is het niet voor lang. Voordat we naar het vliegveld gingen hebben we kerst inkopen gedaan omdat we van plan zijn om een mooi kerstdiner te maken. 's avonds hebben we genoten van de finale van expeditie Robinson, helaas betekend dit ook dat we een nieuwe traditie moeten zoeken voor onze weekend avond ;)

 

Dinsdag:

Ardia heeft deze middag een paar uurtjes aan school gewerkt en Rianne en Salomé hebben gezellig op de bank greys anatomy gekeken. Omdat het kerstavond is hebben we flink uitgepakt met eten. Ardia kon haar geluk niet op omdat ze lekker in de keuken haar gang kon gaan met het maken van een tomatensoep. Deze hebben we einde van de middag als voorafje lekker opgegeten. Hieronder zien jullie foto's van al ons 'kerst' eten. We hadden zelfs een lekker toetje gemaakt van chocoladekoekjes, witte room en aardbeidjes. 

In de avond kwam Salomé opeens met een super leuke verrassing. Ze had voor Ardia en Rianne een mok gekocht van ons favoriete restaurantje in Eldoret town. Ook had ze een zelfgemaakte sok van haar moeder met daarin snoep gegeven. Super lief!

 

Woensdag:

We werden om 13:00 opgehaald in Keniaanse stijl. Dat houdt in dat we persoonlijk werden opgehaald door een luxe matatu busje die al relatief vol zat met voor ons onbekende andere Kenianen, waar wij gezellig tussen mochten zitten. 

Degene die ons ophaalde was max (voor de mensen die even niet meer weten wie dit is: met hem zijn we naar het safaripark geweest toen Dirk en Celi hier waren) hij had ons uitgenodigd om kerst bij hem thuis te vieren met zijn familie en een aantal collega's.

Na een half uur hobbelig in de auto te hebben gezeten kwamen we aan bij zijn huis. We zullen proberen te omschrijven hoe het er uit zag: zodra je door de poort reed was daar een zelfgemaakte parkeerplaats van grind, daarachter stond zijn huis die voornamelijk bestond uit ijzeren platen en daaromheen liepen allemaal dieren. Een soort van boerderij dus. Ook bleek hij ontzettend veel land te hebben die hij gebruikt voor moestuinen, bomen planten en om zijn dieren in te laten weiden. 

Salomé ging de vrouwen helpen in de keuken waar ze tot haar grote geruststelling alleen maar dingen hoefde te snijden ;) Ardia en Rianne gingen Max helpen met bbq'en. Max had namelijk gister speciaal voor deze dag een van zijn eigen schapen geslacht. Dit mochten wij heerlijk bereiden op de bbq... Tijdens het bbq'en kwamen veel mensen, vooral jongens naar ons toe om een praatje te maken omdat mzungu's nog steeds erg bijzonder zijn hier...

Nadat al het eten was bereid gingen we gezellig met iedereen eten. Er was mega veel Keniaans eten, inclusief ingewanden van het schaap, dat is blijkbaar een specialiteit hier in Kenia.... brrrr. 

Toen we alle drie helemaal bom vol zaten van het eten zei max, voordat we naar de tweede ronde gaan, gaan we eerst naar de trampoline. We keken elkaar aan en dachten 'hoe gaan we ooit die tweede ronde opkrijgen'. Met z'n alle gingen we naar de trampoline waar we om de beurt kunstjes moesten laten zien. De helft van de gasten waren echter nog nooit op een trampoline geweest, dit leverde hilarische taferelen op.

De tweede ronde bleek gelukkig te bestaan uit taart en chips, nou dat kon nog wel bij onze maag. Na het eten was het tijd om te dansen. Max had een dance battle georganiseerd voor de kinderen. We hebben ons verbaasd over hoe goed de kinderen hier al kunnen dansen, echt prachtig. Uiteindelijk gingen steeds meer mensen mee dansen en kwam er opeens een jongen naar Salomé. Hij pakte haar handen en nodigde haar uit voor een dans. Rianne en Ardia waren ontzettend enthousiast en juigde en lachte Salomé hard uit.

De avond werd afgesloten met honderd foto's met de mzungu's!!! Even een side note: op veel plekken waar wij komen zoals bruiloften en feestjes wil iedereen met ons op de foto. Dit omdat je hier niet heel vaak blanken ziet en het heel speciaal is als je ze ziet. 

We hebben ontzettend van deze dag genoten en we vonden het ontzettend leuk om Max weer te zien en kennis te mogen maken met zijn familie. Dit is echt een dag om nooit meer te vergeten.

 

Donderdag:

We hebben vandaag eerst lekker uitgeslapen en hebben toen een korte kerstwandeling gemaakt. Het is hier jammer genoeg niet zo lekker weer waardoor we helaas niet kunnen zonnen. (jaaa we weten dat het in Nederland heel koud is en dat we ons dus eigenlijk niet aan mogen stellen...)

In de middag heeft Rianne gefacetimed met haar hele familie, wat heel erg gezellig was!

Om toch nog een beetje in de kerstsferen te blijven hebben we in de avond lekker zelfgemaakte patatjes met satésaus gegeten. Salomé kwam erachter dat de kerstspecial van All You Need Is Love op youtube stond en dat hebben we dus heel gezellig met z'n 3e op de bank gekeken. 

 

Vrijdag:

Vanochtend stonden we om 10:00 klaar bij het ziekenhuis om naar de pre-wedding van onze collega verpleegkundige te gaan. Na 1,5 uur en een paar keer fout gereden te zijn kwamen we eindelijk aan op de locatie van de wedding. We bleken veel te vroeg te zijn...

Even voor jullie beeldvorming: we moesten op plastic stoeltjes onder een partytent gaan zitten, terwijl 20 meter verder op 10 jongens naar ons zaten te kijken. Het was ontzettend warm en we hadden sinds 9:30 niet meer gedronken (is nu 12:30), toen bleek tot overmaat van ramp dat er geen water uit flesjes te krijgen was. Wij zagen onszelf al helemaal uitdrogen, hahaha. Terwijl uit een box 5 meter van ons vandaan keiharde muziek tetterde, kwam de gastvrouw met een alternatief voor het drinken aangelopen. Het bleek melk, vers van de koe te zijn. Tijdens het inschenken van de melk zaten er allemaal zwarte stukjes in. Ardia vroeg wat het was en kreeg het antwoord 'dit komt van een hele bijzondere boom'. Rianne was ondertussen aan het nadenken hoe ze deze melk niet op hoefde te drinken hahaha. Hier komt een trucje als je ooit iets te drinken krijgt wat je echt heel vies vind: zet je kopje achter je stoel en verschuif je stoelpoot 'perongeluk' waardoor je kopje omvalt. Et voila je kopje is leeg! Let wel op: voor dit trucje moet je wel buiten zitten, anders ligt al het drinken op de vloer, wat ook niet heel fris is.

Na twee Keniaanse lunches, ja je leest het goed, we kregen twee keer lunch, kwam eindelijk de bruid naar buiten. Wij moesten samen met haar bruidsmeisjes de bruid dansend naar het feest gedeelte brengen. Gelukkig wisten we van de vorige bruiloft hoe het dansje ging en konden we dus goed mee dansen :)

Deze wedding duurde vrij lang dus we knepen ons aardig omdat we alle drie graag voor het donker thuis wilde zijn. Rijden in het donker is hier eng en best wel gevaarlijk namelijk. We moesten alleen wachten tot onze collega's van het ziekenhuis hun cadeau hadden geven, we reden namelijk met hun mee terug. Om 17:15 waren we dan eindelijk aan de buurt om onze cadeaus te geven, Ardia had een speech in het Swahili (!) voorbereid. Ze deed dit helemaal uit haar hoofd, knap he!!!

Om 18:00 zaten we eindelijk in de auto en konden we beginnen aan onze terugweg. We zullen even vertellen hoe wij in de auto zaten. Het was uiteraard een matatu busje waar normaal gesproken 14 mensen in kunnen. Echter moesten alle collega's mee en zaten we uiteindelijk met 21 personen in dit busje. Proppen dus. Salomé en Rianne zaten helemaal voorin met een jongen die voorover gebogen over hun schoot hing omdat er geen stoelen meer vrij waren. Ardia zat een rij achter hun helemaal bekneld tussen 3 collega's. 

om 19:30 kwamen we na een lange en vermoeiende dag eindelijk thuis. Als drie dode katjes lagen we op de bank bij te komen. Maar het was wederom weer een leuke dag! Vooral erg leuk om een pre wedding bij te wonen met al onze collega's van het ziekenhuis die er super mooi uitzagen.

 

Zaterdag:

Na leuke dagen komen ook minder leuke dagen... en dus was het vandaag weer tijd om hard aan onze schoolopdracht te werken en hand te wassen.

 

We wensen jullie alvast een gelukkig nieuw jaar toe! 

Hoe gek dat onze volgende blog in 2020 is...

Blog 20 (15-12-19 t/m 20-12-19): Weekje vakantie voor Salomé, weekje werken voor Ardia & Rianne

 

Zondag

Na een drukke zaterdag volgde een rustige zondag. Salomé ging (zoals gebruikelijk) naar de kerk terwijl Ardia en Rianne thuis een preekje terugluisterden. ‘s middags hebben we het huis schoongemaakt omdat Sara (Salomé’s zus) morgen komt. Hierna hebben we genoten van onze vrije middag en avond: Salomé en Rianne hebben Grey’s Anatomy gekeken (dat is een serie, die Rianne op dvd's heeft) en de dag werd afgesloten met vele potjes monopoly. Even een tussenstand qua streepjes (tot grote ergernis van Salomé):

- Rianne heeft een enorme voorsprong opgebouwd met 34 streepjes.
- Ardia is van de treurige laatste positie teruggekomen en staat nu tweede met 22 streepjes.
- Over Salomé’s stand wil ze liever niet praten, maar je kan wel uitrekenen hoeveelste ze staat met 19 streepjes ;)

 

Maandag

Om 13:00 had Salomé na 3,5 maand haar zus weer in haar armen. Ze kon haar enthousiasme niet bedwingen en rende spontaan door de security poortjes heen toen ze haar zus zag, beetje flashbacks naar 3 weken geleden. Thuis aangekomen had Sara een groot kerstpakket van de moeder van Salomé in haar koffer en overhandigde die aan ons. In het kerstpakket zaten kerstchocolaatjes, kaarsen en een mini kerststol voor iedereen. Zo hebben we toch nog een beetje een Nederlandse kerst hier in Kenia :)

 

Dinsdag

De wekker van Ardia en Rianne ging weer lekker vroeg. Om 7:30 zaten we klaar voor de morning devotion, Rianne had vanochtend in alle haast nog een bijbelstuk voorbereid omdat het haar beurt was om de morning devotion te leiden. Tot verbazing (en opluchting...) was er er een Keniaanse collega die de morning devotion ging leiden. 

Op stage was er niet heel veel bijzonders gebeurd. In de middag hebben we hard aan ons verslag gewerkt. 

In de avond, terwijl het aan het schemeren was, zaten we gezellig met z'n tweeën op de bank te kletsen toen Rianne opeens uit het raam keek en een mini kalfje zag. We hebben een heel schattig nieuw huisdier in onze tuin, zie foto :) Ook hebben we deze avond heerlijk 'gedoucht' en onze haren gewassen. Douchen ziet er hier als volgt uit: je zet 2 of 3 waterkokers op en vult een ton met koud water. Als de waterkokers klaar zijn giet je dit bij het koude water, je hebt dan lauw water. Vervolgens sta je in een (smerige) badkuip en gooi je met een maatbeker water over je lichaam en haar. je sopt jezelf in en doet shampoo in je haar en giet vervolgens weer water over jezelf heen. Als je douchebeurt klaar is, of je water op is (hahaha) hoop je maar dat al het shampoo uit je haar is... We verlangen ontzettend naar een lekkere warme douche dus we waren erg jaloers toen we hoorden van Salomé dat zij wel een warme douche in het hotel had. 

 

Salomé: 

Omdat ik samen met mijn zus wat uitstapjes heb gedaan ondertussen dat Rianne en Ardia hard aan het werk waren, schrijf ik steeds een stukje los. Vandaag ben ik met Sara naar een hotel gegaan in Eldoret. Het was een heerlijk hotel met zwembad, waar we groot gebruik van hebben gemaakt :) Ik heb Sara uitgebreid Eldoret laten zien door met de pikipiki door de stad te rijden.

 

Woensdag

Onze vroege ochtend begon vandaag met een vervroegd kerst ontbijtje met kerststol die we van de moeder van Salomé hadden gehad. Ardia had heel romantisch kaartjes aan gedaan. We dachten dat het een normale stagedag ging worden maar om 9:00 kregen we te horen dat er een keizersnede geplant was. Om 10:00 stonden we in de operatiekamer. Nu volgt er een bizar verhaal over de keizersnede: de vrouw kreeg zoals gewoonlijk een ruggenprik als verdoving. Deze bleek echter niet te werken omdat de vrouw bij de eerste check nog steeds haar benen kon optillen, dit moet normaal echt niet kunnen. Vervolgens gaf de anesthesist haar een tweede ruggenprik. Deze begon echter ook niet echt te werken, ze kon namelijk nog steeds haar benen optillen. Ze had geen gevoel meer in haar buik dus begon de dokter maar met de operatie. Na 5 minuten had de dokter het babytje uit de buik. het hoofdje van de baby bleef echter vastzitten in de baarmoeder, na wat trekken aan de benen kreeg de dokter uiteindelijk het babytje uit de baarmoeder. Voor ons en de verloskundige was dit wel even een spannend moment. Met het kindje was alles gelukkig goed! Het kindje is ontzettend mooi, zie foto's hieronder. 

Terwijl de dokter de gigantische baarmoeder terug de buik in probeerde te duwen, zei Rianne tegen Ardia 'wil je darmen zien?' Wat bleek de darmen van de vrouw lagen op de buik inplaats van in de buik. Ondertussen begon tot overmaat van ramp ook nog de verdoving van de vrouw uit te werken. Ardia en Rianne hielden stevig haar handen vast omdat ze anders het hele doek wegtrok en met haar handen in de wond ging. Mensen onder verdoving zijn verbazing wekkend sterk! Na 3 minuten was de vrouw weer onder narcose en ging de dokter weer verder met de operatie. Een keizersnede om nooit meer te vergeten...

 

Salomé:

De dag begon met een heerlijk Keniaans ontbijt (lees aardappels, worstjes en rijst, maar gelukkig waren er ook wat broodjes). In de middag hebben we gewandeld met Giraffes op de Krugerfarm. Dit is een boerderij met giraffes. De dag hebben we afgesloten met een heerlijke hamburger en een wijntje ;)

 

Donderdag

Om 8:15 stonden we al in de labourward om een natuurlijke bevalling bij te wonen. Elke keer weer super mooi en bijzonder om te zien. Dit keer hebben we alleen niet de hele tijd gekeken... de vrouw werd flink ingeknipt en dat was toch echt even slikken. Nadat het kindje gezond ter wereld was gekomen zei de verloskundige tegen Ardia: 'hier pak het babytje maar en kleed het aan' waarop Ardia zei: 'nee dat wil Rianne heeeeeel graag doen' en zo pakte Rianne het babytje over en kleedde het babytje aan met veeeeel te grote kleren, wat er overigens heel cute uitzag. Super begin van onze ochtend!

De rest van onze stagedag hebben gelopen in out patient. Dit is de afdeling waar alle patiënten binnen komen met klachten en waar veel moeders voor de maandelijkse klinieken lang komen. We zijn in de prenatale kliniek geweest waar Ardia een deel van haar opdracht heeft uitgevoerd voor school en na onze thee pauze zijn we kindjes en baby's gaan vaccineren. Dat betekende wel 2 uur tussen krijsende kindjes zitten wat erg vervelend is voor je oren...

Salomé en Sara sloten zich na een ochtendje zwemmen en boodschappen doen weer bij ons aan. Samen gingen we om 13:00 naar de

X-mas party van het ziekenhuis. Dit was ontzettend gezellig met al onze collega's. Aan het eind kregen we allemaal cadeautjes. Alle collega's kregen een thermoskan maar wij kregen een sjaal. Super leuk dat ze voor ons een apart cadeautje hadden gekocht. 

 

Vrijdag

Vandaag gingen Salomé en haar zus naar Naibiri campsite. Ze kwamen terug als 2 rode tomaten, zo verbrand waren ze. 

Ardia en Rianne zaten wederom weer een middag aan school. 

 

Blog 19 (8-12-19 t/m 14-12-19): Pre wedding bijgewoond 

 

Maandag

Na twee weken vrij zijn begonnen we vandaag weer met stage lopen. We werden heel hartelijk ontvangen door alle collega's en iedereen heette ons welkom en vroeg hoe het met ons ging. Super lief! 

We hebben een halve dag stage gelopen om even in te komen. 

Even een update over de actie van het nieuwe dak:

We hebben het bij elkaar gespaarde bedrag: 4100 euro overgemaakt naar de rekening van het ziekenhuis. Dirk (de vader van Rianne) heeft twee weken geleden een heel plan met Jairus gemaakt en helpt hem vanaf Nederland met de financiën. De afgelopen twee weken zijn er werkmanen over de vloer van het ziekenhuis geweest om een inschatting te maken van het werk. Jairus komt ongeveer elke dag enthousiast naar ons toe om de laatste updates te geven omtrent het nieuwe dak. Hij heeft zelf ook nog een actie opgestart dat patiënten geld kunnen geven voor het nieuwe dak. Jairus en wij denken dat het bouwen van het dak begin Januari gaat beginnen. We zullen jullie op de hoogte houden via de blog, met natuurlijk een aantal mooie foto's. 

 

Dinsdag

Vandaag gewoon een normale stage dag en na onze dag werken hebben we hard aan school gezeten, dat moet natuurlijk ook gebeuren. We hebben alle 3 wel een beetje stress omdat de opdracht toch iets moeilijker blijkt te zijn dan we dachten. En de tijd ook erg krap is... over 4,5 week is namelijk de deadline. 

 

Woensdag

Een heel kort ochtendje stage gelopen want vandaag ging de driver van het ziekenhuis naar Eldoret. Omdat wij alle drie liever niet meer met de matatu willen en het een veiliger idee vinden om met een normale auto te rijden, gaan we vanaf nu elke keer met de driver mee naar Eldoret Town. We weren rond 10:30 afgezet in de Rupa mall waar we eerst boodschappen hebben gedaan. Tot onze verbazing was de hele mall versierd met kerstversiering en stond er zelfs een hele grote kerstboom (!!!!) Daar hebben wij natuurlijk een fotootje bij gemaakt. Dit was trouwens ook de eerste keer dat we hier kerstversiering zagen, extra speciaal dus. 

Nadat we boodschappen hadden gedaan hebben we 3 uur lang in ons favoriete restaurantje gezeten. We gingen op het plekje zitten waar we precies 2 weken geleden ook met Dirk en Celi hadden gezeten. We hebben genoten van een overheerlijke brownie en een overheerlijke 'kapsalon' en hamburger. 

We zouden om 14:00 opgehaald worden door de driver maar die gaf om 14:45 aan, toen we hem belde dat het 15:30 werd. We gingen daarom nog even shoppen in een kleding winkel. Met onze kar vol boodschappen (lees 8 tassen vol) liepen we tussen de kledingrekken door, echt een komisch gezicht.

We hebben alle 3 dezelfde trui gekocht als souveniertje en voelen ons nu helemaal 3 Keniaanse zusjes :)

 

Donderdag

Aangekomen op stage werden we heel gek aangekeken door onze collega's. Ook vonden we het wel erg rustig in het ziekenhuis... Elke collega kwam naar ons toe en stelde de vraag ' wat doen jullie hier? het is een Kenian Holiday'. We keken elkaar aan en dachten aan ons gemiste uitslaap momentje :( Nu we toch al in het ziekenhuis waren bleven we maar. Omdat het zo ontzettend rustig was gingen we na de lunch pauze naar huis en was het weer tijd om aan onze school opdracht te werken. 

Deze avond geen pannenkoeken avond maar we hebben heerlijk gehakt gekookt met pasta. Een echte Italiaanse pasta bolgenese. Om onze weekend avond compleet te maken hebben we Expeditie Robinson gekeken. 

 

Vrijdag

Voor Salomé was het nog geen weekend vandaag want die liep een extra dagje stage omdat ze volgende week vrij heeft omdat maandag (!!!) haar zus komt. Salomé heeft de hele dag stage gelopen in de labour ward waar ze de hele dag heeft zitten wachten op een tweede bevalling, die ze uiteindelijk niet heeft gezien. 

Rianne en Ardia hebben vandaag de hele dag keihard aan school gezeten. Het dagje aan school zitten bestond uit, veel gekreun, veel vragen aan elkaar of diegene het wel snapt, veel uiten van frustraties en heel veel kopjes thee. Ondanks dit hebben we allebei wel ons gestelde doel voor vandaag gehaald. Namelijk 1/6 hoofdstukken schrijven. 

 

Zaterdag

Afgelopen week waren we door onze verpleegkundige collega uitgenodigd om vandaag mee te gaan naar een pre wedding. Dit stond nog op onze bucketlist in de tijd dat we hier in Kenia zijn dus uiteraard zeiden we ja.

Een pre wedding hier in Kenia is te vergelijken met een verloving maar dan met heel veel dansen, ontzettend uitgebreid, veel eten en ontzettend veel mensen. 

Om 12:00 zou er een driver bij het ziekenhuis staan om ons weg te brengen naar de pre wedding, dit had onze collega geregeld. We zijn inmiddels wel gewent aan de Keniaanse tijden dus wisten we dat dit waarschijnlijk niet 12:00 ging worden. Om 13:00 stond de driver klaar ;) 

Aangekomen bij de locatie van de pre wedding keken we onze ogen uit naar alle Afrikaanse jurken. De gasten keken ook hun ogen uit toen ze ons zagen... ;) want ja mzungu's zie je niet zo veel. 

Na 1,5 uur kregen we een mega vullende Keniaanse lunch en hierna brachten we met veel mensen de verloofde dansend en zingend naar haar toekomstige man. Wij dansden en zongen mee alsof we echte Kenianen waren maar we voelde ons wel een beetje ongemakkelijk aangezien er ongeveer 200 mensen naar ons keken...

We genoten van alle Keniaanse dansen en tradities rondom een pre wedding. Een selectie foto's van de pre wedding staan hieronder.

Toen we om 17:15 thuis kwamen waren we helemaal uitgeteld, zo'n indruk heeft het allemaal gemaakt. 

 

Blog 18 (30-11-19 t/m 7-12-19): Ons weekje recovery 

 

Deze week hadden we van school een extra weekje vrij gekregen om bij te komen van alle gebeurtenissen van de afgelopen weken. We hebben hier dan ook intens gebruik van gemaakt. We hebben namelijk zo weinig gedaan dat we hebben besloten om een samenvatting van onze week te schrijven in plaats van per dag te vertellen wat we hebben gedaan...

Deze week zijn er meer dan ooit tevoren Japanse puzzels gemaakt, boeken gelezen en hebben we heerlijk vaak uitgeslapen. Helaas konden we het niet laten om toch iets aan school te doen dus hebben we voorbereidend werk voor onze tweede opdracht gedaan.

 

Tussen alle bezigheden door hebben we nog wel een paar speciale dingen meegemaakt;
Dinsdag had het ziekenhuis bezoek van een grote groep Nederlanders. We hebben genoten om even Nederlands te spreken met onbekenden. Salomé kende het echtpaar dat de groep leidde dus ‘smiddags hadden we Nederlands bezoek. We kregen Heerlijke (Nederlandse!) stroopwafels en echte verse Keniaanse nootjes.
Op 5 december konden we onze Nederlandse achtergrond niet verloochenen en hebben we uiteraard Sinterklaas gevierd. Met veel moeite hebben we 3 maanden lang chocolade kruidnoten bewaard. We hadden zelfs cadeautjes en gedichten uit Nederland gekregen (Dankjewel Erika en Hellen!). Salomé had als kleine verrassing ook haar dichtkunsten op papier gezet voor Rianne en Ardia. We hebben de avond natuurlijk afgesloten met expeditie Robinson.

 

Nadat het vrijdag sinds een lange tijd weer heerlijk zonnig weer was (het heeft namelijk 1,5 week lang veel geregend, lijkt NL wel...) besloten we dit weekend naar Naiberi Campsite te gaan. We hebben heerlijk in het zonnetje gelegen, monopoly gespeeld op een loeihete tafel en gezwommen. Tijdens het zonnen werden we ineens gegroet door de dokter van het ziekenhuis. Hij had zijn familie meegenomen naar het zwembad. Oei awkward! Haha...

De middag werd afgesloten met lekker eten in het restaurant. We hadden dit keer wel ongenode gasten; 3 katten die het op ons vlees hadden voorzien en dus steeds op ons af kwamen. Op de terugweg naar huis wilden wij nog even op de markt stoppen voor wat groente en fruit. Tegenwoordig kunnen we onze pikipiki chauffeur heel goed herkennen. Ons trucje is om in plaats van het gezicht de kleding te herkennen. Het blijft namelijk verwarrend om 15 chauffeurs op een pikipiki te zien die je allemaal een lift aanbieden. We weten dan nooit meer wie onze chauffeur was... dit is natuurlijk erg onhandig. Dit keer had onze chauffeur blauwe teenslippers aan waardoor hij extra makkelijk was om te herkennen ;)
We blijven onszelf verbazen hoelang het duurt voordat wij dingen ontdekken. Zo zijn we er nu achter gekomen dat we ook online van de Nederlandse radio kunnen genieten. We zien nu al uit naar de kersthits op skyradio.

 

We hebben erg genoten van dit extra weekje 'vakantie' en zijn lichamelijk erg opgeknapt. Emotioneel is het af en toe nog wel zwaar maar dat heeft gewoon nog even tijd nodig. 

Blog 17 (22-11-19 t/m 29-11-19): ons weekje vakantie

 

Vrijdag

Hoewel we alle drie tot 9:30 konden uitslapen stonden we allemaal om 7:00 al naast ons bed. We waren zo excited voor vandaag dat het bijna niet in woorden is uit te drukken. Om 10:30 vertrokken we naar Eldoret town. We hadden namelijk bericht gekregen dat we onze studenten pas klaar was om opgehaald te worden bij het immigration office. De vrouw die daar werkte herkende ons nog en vroeg meteen hoe we het in Plateau hebben. We zijn nu alle drie trotse eigenaren van een Keniaanse ID kaart. 

Om 12:30 kwamen we aan op Eldoret airport. Zenuwachtig wachtte we tot dat Dirk en Celi aankwamen. We waren de security poortjes door gesneakt om hun op te wachten. We werden een paar keer terug geroepen door de security maar toen we uit legde dat we de mensen op wie wij wachten al 3 maanden niet hadden gezien mochten we blijven staan. 

Toen was daar eindelijk het moment en hebben we ze helemaal dood geknuffeld, vooral Rianne.

Aangekomen in Plateau hebben we ze heel trots ons opgeruimde huisje laten zien. Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gelopen en hebben we daar samen met Jairus een uitgebreide rondleiding gegeven. Dit was erg leuk!

In de avond hebben we alvast Rianne's verjaardag gevierd en cadeautjes gegeven. We hebben alle drie ontzettend veel chocolade gekregen, totaal ongeveer 10 repen. Elke week dus 1 reep chocolade :) Ardia en Salomé hebben Rianne een heel mooi armbandje gegeven. Op dat armbandje staan de coördinaten van ons huisje en in het Swahili staat op de achterkant 'we houden van je x Salomé & Ardia'. Om de avond af te sluiten hebben we natuurlijk een potje monopoly gespeeld.. wat er heftig aan toe ging. 

 

Zaterdag

Om 6:00 stond taxi Max voor ons huisje. Taxi Max is een tripjes organisatie vernoemd naar de eigenaar Max. Max en de driver Jackson hebben dit weekend voor ons georganiseerd en hun brengen ons overal naar toe. We reden in een soort van matatu busje, maar dan de luxe versie naar Masai mara park. Dit was vanaf Plateau 10 uur rijden. Onderweg zijn we langs thee plantages gereden en langs ontzettend mooie natuur. Halverwege zijn we gestopt voor een typische Keniaanse lunch. 

Om 16:00 kwamen we aan in het tentenkamp wat midden in het wild park lag. We kregen onze tenten aangewezen en liepen daarna met Max, Jackson en 2 andere guards naar de Masai mara stam. De Masai mara stam is een inheemse stam die al honderden jaren in het wild leeft. De familie's zijn vaak ontzettend groot doordat de mannen aan polygamie doen. Max komt zelf ook uit deze stam en heeft 26 broers en zussen, hij wist ons daarom ontzettend veel te vertellen over deze stam.

Aangekomen bij de stam werden we verwelkomd met een welkoms dans van de mannen. En lieten ze zien hoe hoog zij kunnen springen (zonder hun knieën te buigen). Dirk en Celi moesten ook springen maar kwamen maar tot de helft van de hoogte die de andere mannen konden springen. Hierna kregen we een rondleiding door hun zelfgemaakte kamp. Het was ontzettend indrukwekkend om dit allemaal te zien en het leek net op een film. Heel bizar om te beseffen dat deze mensen echt zo leven. 

De avond hebben we afgesloten met een kampvuur. In de achtergrond hoorde we de Hyena's huilen en vertelde de guard ons dat er in de nacht allemaal dieren om onze tent heen kunnen lopen maar dat we niet bang hoeven te zijn.

 

Zondag

De afgelopen nacht hebben we verschillende dieren om onze tent en in de verte gehoord. Onder andere apen, hyena's, leeuwen en heel veel vogels. Om 8:00 zaten we in de safari auto (zie foto hieronder hoe de auto eruit zag). De hele dag hebben we rond gereden in het prachtige landschap van het wild park. Het park was 1500 vierkante km. We hadden super mooi uitzicht en konden heel ver kijken. We hebben ontzettend veel dieren gezien, te veel om op te noemen. 

Onze mooiste momenten tijdens deze safari zijn hieronder opgeschreven:

- Natuurlijk dat Rianne vandaag 21 is geworden. We hebben een mooie fotoshoot gehouden in de natuur. 

- We gingen lunchen onder een boom in het wild park met uitzicht op olifanten en leeuwen. Max had voor iedereen super gevulde lunch pakketjes gemaakt en hier hebben we heerlijk van gesmuld.  

- We hebben ontzettend veel leeuwen gezien en ook mini baby leeuwtjes. Dit was zo schattig. Ze leken op de leeuwtjes van de film Lion King. 

- We stonden stil met de auto bij 2 mannen leeuwen en 1 vrouwen leeuw. Opeens zei Max: 'filmen nu!' De vrouwelijke leeuw ging naar een van de mannentjes toe en liet door haar gedrag weten dat ze wilde paren. Bij de leeuw heeft de vrouw het voor het zeggen dus de man ging hier in mee. Toen ze klaar was ging ze naar de andere mannelijke leeuw. Hier was de eerste mannelijke leeuw het niet mee eens en dus brulde hij erg hard en liet hij dit duidelijk weten. Dit was een cool moment om te zien. Max vertelde dat de leeuwin dit doet om haar toekomstige kindjes te beschermen omdat anders de andere leeuw uit jaloezie de baby leeuwtjes zou doden. 

- We hebben van dichtbij 5 cheeta's gezien. Dit is heel bijzonder want normaal verblijven cheeta's met z'n 2e of 3e.

Kortom dit was een fantastische dag!

 

Maandag

Om 5:00 ging onze wekker en om 6:00 reden we alweer met de auto in het wild park. Om 6:30 hadden we het eerste dier alweer gespot, namelijk een zwarte neushoorn! Volgens Max super zeldzaam om te zien. Hij stook vlak voor de auto de weg over en we hebben dus prachtige foto's kunnen maken. Max zijn doel was om de luipaard te spotten. Daarom reden we ontzettend veel rondjes in het gebied waar de luipaarden zitten. Na lang zoeken en rijden hebben we helaas geen luipaard gezien. Maaaar wel 4/5 dieren van de big 5!

Om 9:00 gingen we weer terug naar Plateau rijden. Onderweg zetten we Max af omdat hij een volgende groep reizigers op moest halen in Nairobi. We namen afscheid van hem en vervolgenden onze weg. Om 15:00 hadden we een heerlijke lunch gegeten en hoefden we nog maar 4 uurtjes te rijden tot we thuis zouden zijn.

Het was inmiddels heel hard gaan regenen en we reden in het gebied van de bergen. Zoals sommige van jullie al weten komt er nu een minder leuk stukje in de blog.

We hebben namelijk een auto ongeluk gehad. We zullen even kort uitleggen hoe dit is gegaan. We reden op de weg toen er uit een bocht een grote vrachtauto kwam. Hij slingerde op de weg en knalde met zijn aanhanger keihard tegen de rechterkant van onze auto aan. Alle ramen van onze auto sprongen en het was dus een regen van glas. Verdere details beschrijven we liever niet in de blog. We zijn ondanks een paar wonden en blauwe plekken, gezond. We hebben checks gehad in het ziekenhuis en daar kwam niks ernstigs uit. We zijn erg dankbaar dat we zo enorm beschermd zijn. We willen jullie vragen om eventuele reacties achter te laten op deze website. Dit omdat het nog erg emotioneel voor ons is. 

 

Dinsdag

In de middag hebben we Rianne haar 21 lunch in het ziekenhuis gevierd. Na verschillende speeches hebben we een Keniaanse lunch met elkaar gehad. We hebben ons verbaasd over de grote hoeveelheden eten dat Kenianen op kunnen. Na de lunch hebben we met z'n alle gedanst op Keniaanse muziek. 

In de middag heeft Dirk een gesprek gehad met Jairus over de actie van het dak. Toen Jairus dit goede nieuws hoorde kreeg hij tranen in zijn ogen. Samen met Jairus hebben wij een filmpje opgenomen om jullie allemaal te bedanken. Dit filmpje sturen wij binnenkort naar jullie door! Tot nu toe hebben wij 4000 euro opgehaald. Mocht je nog wat willen overmaken, dat kan nog steeds! Wij willen heel graag de 6000 euro halen omdat we dan alle(!) patiënten afdelingen kunnen renoveren. 

In de avond hebben wij onze beroemde noodles gemaakt. Dit viel door Dirk en Celi aardig goed in de smaak :)

 

Woensdag

De ochtend begon met een kopje thee en koffie in de heerlijke Keniaanse zon. In de middag zijn we lekker uit eten geweest in ons favoriete restaurantje in Eldoret. Tijdens het wachten op het eten hebben we het spelletje 'knobbelen' gespeeld. Dit spelletje heeft Rianne's opa bedacht ;)

In de avond hebben we genoten van ons laatste avondje samen. De jongens hadden buiten een kampvuurtje gemaakt waar we gezellig met z'n alle omheen hebben gezeten.

 

Donderdag

Omdat het vandaag onze pannenkoeken dag is hebben we in de middag pannenkoeken gegeten. 

Hierna zijn we voor een extra check van de wonden en een scan in het ziekenhuis geweest. Alle uitslagen zijn goed!

om 18:30 was het dan tijd om afscheid van Dirk en Celi te nemen. Dit was emotioneel en moeilijk. Maar wij weten zeker dat we dit met z'n 3e aankunnen! We zijn een super goed en hecht team!

 

Vrijdag

Vandaag hebben we onze tussenevaluatie gehad met de docent van school. We hebben alle 3 super positieve feedback gehad en staan er super goed voor. Omdat we tijd nodig hebben om alle gebeurtenissen van afgelopen week te verwerken hebben we toestemming van school gekregen om volgende week nog een weekje vrij te hebben. Volgende week hebben we dus nog een weekje vakantie. 

In de avond hebben we gezellig met z'n 3e knus op de bank Expeditie Robinson gekeken :)

 

Blog 16 (16-11-19 t/m 21-11-19): Het is bijnaaaa zover

 

Zaterdag

Deze blog begint met fantastisch nieuws: WE HEBBEN EINDELIJK ALLEMAAL ONZE EERSTE OPDRACHT VOOR SCHOOL AF! We zijn heel erg blij dat onze eerste opdracht af is, en dat ruim voor de deadline. En na ons weekje vakantie beginnen we met de tweede opdracht. In de avond hebben we dit gevierd met chocolade en Expeditie Robinson. 

 

Zondag

Vandaag was onze luier dag. We hebben niet zoveel bijzonders gedaan. 

 

Maandag

We kwamen vandaag op stage (onze 11e week alweer) en tijdens de overdracht van de nachtdienst werd er heel geheimzinnig gedaan op de mannen afdeling. Wat bleek: er lagen 4 jongens in het isoleerhuisje die 1/2 dagen geleden besneden waren en nu complicaties hadden. Hier in Kenia is het de traditie dat je als jongen zijnde, tussen de 12-18 jaar besneden wordt. Als je besneden bent heb je een aantal regels waar je je aan moet houden. Een van deze regels is dat je een maand lang geen vrouwen/meiden mag zien en spreken (dus ook niet je moeder). In deze maand van afzondering geloven ze dat je als jongen een man wordt, doordat je geleerd wordt hoe je je als man moet gedragen. De inhoud hiervan wordt over het algemeen geheim gehouden voor de vrouwen. 

Als vrouwelijke verpleegkundige mag je dus ook niet voor deze jongens zorgen. Je mag ze zelfs geen medicatie geven en als de jongens worden ontslagen komt er een auto voorrijden waar ze heel snel in springen, zodat ze door niemand gezien worden. We hebben onze ogen uit gekeken hoe deze traditie werkt en hebben er veel vragen over gesteld aan onze collega's.  

Echter willen veel vaders niet dat hun zoon lang in het ziekenhuis blijft tijdens deze maand van afzondering en namen ze daarom na 1 dag hun zonen mee naar huis tegen medisch advies in. Als verpleegkundige/dokter kun je hier niet veel aan doen omdat de traditie nou eenmaal zo belangrijk voor hen is. 

 

Dinsdag

Vandaag hebben we een halve dag stage gelopen en zijn we in de middag naar Eldoret Town gegaan. We moesten hard nodig inkopen doen omdat we volgende week met 5 mensen in het huis wonen :). Onze voorraad kast is nog nooit zo vol geweest. Terwijl we in de matatu zaten richting Eldoret moesten we opeens stoppen voor een politie agent. Wij drieën keken heel nieuwsgierig uit het raam wat er aan de hand was en we zagen dat de matatu chauffeur de politie agent geld gaf. Wat achteraf bleek is dat de politie hier heel erg corrupt is en dat je als matatu chauffeur gewoon de politie agent kan omkopen. Dit is volgens onze collega's in het ziekenhuis, de normaalste zaak van de wereld. 

 

Woensdag

Deze ochtend mochten we dan eindelijk meehelpen met het maken van Chapati. Het was een hele gezellig ochtend en de collega van de keuken nam uitgebreid de tijd om het ons goed uit te leggen. We zijn nu echte chapati maker pro's. Tijdens het maken van de chapati kwamen er verschillende collega's even om het hoekje kijken. Ze vinden het maar al te leuk dat wij Keniaans koken en lachte vooral Salomé heel hard uit omdat zij vierkante chapati maakte i.p.v. ronde. Nadat we chapati hadden gemaakt hebben we ook gezien hoe ze ugali hebben gemaakt. Dit doen ze op een open vuur waarbij ze water met heel veel bloem mengen tot het een enorme stevige massa wordt. De Kenianen hier snappen niet dat wij ugali naar 'niks' vinden smaken...

Leuk weetje: vandaag zijn we precies op de helft van onze tijd hier in Kenia. We hebben 11 weken gehad en hebben er nog 11 te gaan.

 

Donderdag

Ardia is deze ochtend bij een keizersnede geweest terwijl Rianne en Salomé op de wards bleven. We hebben momenteel een man van 108(!!) op de afdeling liggen die 3 ontzettend grote necrotische wonden heeft op zijn stuit. Het is elke dag weer een uitdaging om dit te verzorgen. 

Onze verpleegkundige collega is hoogzwanger en is volgende week uitgerekend. Ze werkt overigens gewoon nog door. Tijdens het medicijnen delen vroeg ze aan Rianne of zij de naam van haar toekomstige meisje wilde verzinnen. Er was alleen 1 voorwaarde.. het moest wel met de letter B of E beginnen en haar oma moest het goed kunnen uitspreken. 

Rianne heeft uiteindelijk twee namen aan haar voorgedragen: Bella (wat 'mooi' betekent) en Eva (wat 'leven' of 'moeder van het leven' betekent). De collega vond beide namen erg mooi dus we zijn benieuwd welke naam het wordt. Stiekem hoopt Rianne dat ze op haar verjaardag (24 november) gaat bevallen, dat zal dit verhaal nog extra bijzonder maken. 

Morgen is het zover... en komen eindelijk onze Nederlandse gasten aan. We hebben daarom een mega schoonmaak gehouden in ons huis. Alles ruikt nu heerlijk naar lavendel en de vloer is nog nooit zo schoon geweest.

Ook hebben we het hele huis alvast versierd met slingers en ballonen, zie foto. We kunnen alleen nog maar zeggen: laat het avontuur maar komen en let's start de vakantieeeee!!

 

Blog 15 (09-11-19 t/m 15-11-19) Laat de voorpret maar beginnen

 

Zaterdag

Wat een verrassing, weer de hele dag aan school... en in de avond natuurlijk een aflevering expeditie Robinson gekeken. Gister hebben we met onze docent van school gebeld en een aantal deadlines afgesproken. De deadline voor het af hebben van ons eerste verslag is vrijdag 22 November. Dat betekent nog even flink aanpoten en door typen.. Tegelijkertijd kijken we ontzettend uit naar deze dag omdat vrijdag 22 november Dirk (vader van Rianne) en Celi (vriend van Rianne) komen! We hebben het zo gepland dat we die week een week vakantie hebben zodat we heerlijk kunnen genieten van onze Nederlandse visite :)

 

Zondag

Vandaag hadden we besloten om even niet naar een kerk te gaan of op bezoek te gaan bij mensen. Even quality time met ons drieën. We hebben lekker de hele dag in de zon gelegen, spelletjes gespeeld en preekjes geluisterd. Een heerlijke dag om even bij te komen en onze energie op te laden. 

 

Maandag

Onze dag begon vandaag met de morning devotion in de kerk. Het is altijd gebruikelijk dat aan het einde van de devotion de directeur (Jairus) nog opmerkingen mag maken als hij die heeft. Jairus stond op en zei met een grote glimlach op zijn gezicht 'friday 22nd of November, we are expecting visitors from Holland'. Hij vertelde wie er kwamen en dat Rianne de 24e jarig is en een lunch organiseert voor het ziekenhuispersoneel op dinsdag 26 november. Met een nog grotere glimlach vertelde hij dat deze lunch een Keniaanse lunch is. Toen hij klaar was met de mededeling kreeg hij een groot applaus. Dit nieuws ging die dag als een lopend vuurtje de rondte. Het blijkt voor de Keniaanse collega's nog best lastig te zijn om ons uit elkaar te houden, want we kregen steeds de vraag wie er nou precies jarig is en de lunch organiseert. De naam Salomé kunnen ze goed onthouden omdat deze naam in Kenia erg gebruikelijk is, maar met Ardia en Rianne hebben ze erg veel moeite. 

 

Dinsdag

Deze keer was het de beurt aan Rianne om de morning devotion te leiden. Ze heeft een bemoedigend stuk uit Jesaja gelezen. Vandaag was er niet heel veel te doen op stage en daarom gingen we onze collega's Nederlands leren. We kunnen nu een kort gesprekje houden wat ongeveer als volgt gaat: 'hoe ggggaat het? gggoet ggoett. lekker geslapen? ja, mooi? mooi!' We kunnen hier met elkaar heel hard om lachen. In de middag zijn we naar Eldoret town gegaan om onze wekelijkse boodschappen weer te doen. De directeur moest ook boodschappen doen in Eldoret en dus reden we met hem mee terug. We zijn al heel erg gewent geraakt aan de Keniaanse manier van doen want na de boodschappen zijn we lekker koffie gaan drinken tot dat de auto voor de winkel stond. Jairus zegt namelijk een uur van te voren dat hij er is, maar dan duurt het dus nog even. Wij maken ons er steeds minder druk om en maken van de wachttijd een leuke tijd ;)

 

Woensdag

We hadden gehoord dat het keuken personeel van het ziekenhuis op woensdag altijd chapati maakt, dit is een soort pannenkoek. We willen dit heel graag leren maken, omdat het ontzettend lekker is en dus vroegen we deze ochtend of we mochten helpen. Helaas waren we net te laat en bleek de chapati al gemaakt te zijn. Ze zeiden dat ze het morgen weer gaan maken en dat we dan wel mogen helpen. Morgen dus een nieuwe kans.. wel vroegen ze of wij even rauw vlees in onze koelkast konden bewaren. Dit vlees was echter niet verpakt en was letterlijk zo groot als 2 bakstenen. Het verzoek was of we het open en bloot in de koelkast konden leggen omdat het anders (volgens hen) zou gaan stinken. Dit hebben we natuurlijk echt niet gedaan, haha. We hebben het vlees gewoon keurig afgedekt in onze koelkast gelegd en de volgende ochtend netjes onafgedekt aangeleverd ;) wat niet weet, wat niet deert. Toen de vrouw echter aan het vlees rook, trok ze wel een bedenkelijk gezicht, maar wij zijn gauw weg gelopen. 

 

Donderdag

Deze laatste dag van de week mochten we weer lekker bedden opmaken, nachtkastjes schoonmaken, wonden verzorgen, met mensen op de foto gaan en op de dokter wachten in het zonnetje (die is nog nooit op tijd geweest). De lakens voor de bedden op maken waren op dus moesten we schone halen in het washok. In het washok bevinden zich drie enorme houtkachels en een moderne wasmachine die ongeveer zo groot is als 2 Nederlandse wasmachines. Heel Afrikaans nam Rianne 6 lakens en 3 dekens in een andere laken als knapzak mee (zie foto hieronder). Om de foto sessie compleet te maken besloten we wat fotootjes te schieten met onze Afrikaanse moeder, ze vond het helemaal leuk en zocht zelf een leuke plek uit om de foto te maken. Zie het resultaat van de fotoshoot hieronder.

 

Vrijdag

Vanwege de eerder genoemde deadline was het vandaag weer hard werken aan school. In onze pauzes gingen we buiten in het zonnetje zitten om zo bruin mogelijk te worden voordat volgende week onze Nederlandse visite komt. Daarover gesproken... we hebben al een hele planning staan voor de 6 dagen dat ze hier zijn. We zijn niet voor niks Nederlanders en maken dus een keurige planning.

Op vrijdag geven we ze een uitgebreide rondleiding in het ziekenhuis en van zaterdag tot maandag gaan we op safari. Dinsdag is de 21 lunch. En woensdag en donderdag staan nog open voor leuke ideeën. We hebben in ieder geval al genoeg om naar uit te kijken en hebben al ontzettend veel voorpret. 

Sidenote van Salomé: Ardia en Rianne hebben nog steeds een Japanse puzzelverslaving. Regelmatig hoor ik gegrom naast mij op de bank omdat een vierkantje verkeerd is aangekruist. Om toch een beetje mee te genieten met de puzzelverslaving heb ik een klein aantal van de Japanse puzzels uitgeknipt en in onze wc geplakt. Zie hieronder de foto. 

 

Even een update wat betreft het actie van het dak: we hebben inmiddels 3520 euro opgehaald. Iedereen die een gift heeft overgemaakt, ontzettend bedankt namens ons drieën en de collega's van het ziekenhuis! Mocht je nog geen gift hebben overgemaakt en dat nog wel willen doen, het kan nog steeds :)

Blog 14 (02-11-19 t/m 08-11-19): Veel operaties mogen bijwonen

 

Zaterdag

Vandaag hebben we de hele dag aan school gezeten en onze was van de afgelopen week weer weg gewerkt. In de avond hebben we natuurlijk (welverdiend) een aflevering Expeditie Robinson gekeken. 

 

Zondag

Met onze lange rokken gingen we op de piki piki naar de kerk. Dit is overigens niet een heel goed idee en gaf dan ook schaafwonden als gevolg. We waren uitgenodigd door Marie (Nederlandse verpleegkundige) om naar haar kerk te gaan en daarna bij haar thuis te lunchen. Het was onze langste kerkdienst tot nu toe (bijna 3 uur!) in het Swahili... Na de kerkdienst gingen we met Marie mee naar haar huis waar we een typische Keniaanse lunch met elkaar hebben gegeten, rijst met bonen en als toetje zure zelfgemaakte yoghurt. Vervolgens hebben we samen in het zonnetje koffie gedronken met Nederlandse biscuitjes. We hebben heerlijk een dag in het Nederlands kunnen praten, wat ook wel eens leuk is ;)

Om 17:00 waren we na een lange, sociale, maar gezellige zondag weer thuis. Terwijl we aan het koken waren hoorden we een herkenbaar geluid bij de deur... Het bleek de man van de meelfabriek te zijn die al een keer eerder bij de deur stond om te vragen of we  langs willen komen bij de fabriek. Dit keer vroeg hij niet of we langs wilden komen maar had hij een cadeautje voor ons, namelijk... Een enorme bos rozen. We vroegen ons af in hoeverre het normaal is om hier rozen te krijgen, maargoed ze staan nu heel mooi in de woonkamer, wc en keuken in zelf bedachte vazen (lees: waterflessen).

 

Maandag

Vandaag waren we vrij omdat we aankomende vrijdag stage gaan lopen. We besloten 's ochtends aan school te werken zodat we 's middags met de matatu (zie hieronder een foto van hoe een matatu eruit ziet) naar de Rupamall konden gaan. Dit is een grote mall waar wat winkeltjes en restaurants zijn. We zijn een paar kledingwinkels ingegaan om het gevoel van shoppen weer terug te krijgen. Helaas hadden ze niet zulke leuke kleren en hebben we dus niks geshopt. Na heeeerlijk gegeten te hebben in een Amerikaans restaurant gingen we weer terug naar Plateau.

We kwamen de Rupamall uitgelopen en kwamen er achter dat er bij de mall geen matatustop is. We moesten 1.5 km verderop zijn om op te kunnen stappen bij een matatu. Voor de Rupamall stonden een aantal piki piki's die we wilden gebruiken omdat we geen zin hadden om dit stuk te lopen. We vroegen of ze een van hun ons wilde brengen naar de matatustop, de man zei dat dit 200 shilling zou kosten, dit is echt veel te veel. Rianne was het absoluut niet met de prijs eens en wilde het voor niets meer dan 100 shilling doen. De man zei voor 130 shilling rijdt ik jullie. Eenmaal bij de matatustop aangekomen gaf Rianne zonder blikken en blozen 100 shilling. De jongen koos eieren voor zijn geld en besloot akkoord te gaan. Mooi overwin momentje qua onderhandelingen voor ons ;)

's avonds zijn we naar ons achterbuurmeisje gegaan die jarig was. Ze hadden speciaal voor ons cake bewaard die we daar gezellig hebben opgegeten. We hebben de kindjes stiften en papier gegeven als cadeautje, dit vonden ze zo leuk dat ze gelijk begonnen te kleuren. We hebben een leuke groepsfoto gemaakt met alle buurtkindjes, zie foto hieronder :)

 

Dinsdag

Deze dag hadden we een lange, rustige stage dag gehad waarin niet zo veel te doen was. Op zulke dagen missen we de Nederlandse ziekenhuis werkdruk wel een beetje en hebben we zin in een beetje actie. 's Avonds hebben we monopoly in het donker gespeeld want de stroom was uitgevallen. Ardia heeft sinds lange tijd drie keer gewonnen, dat betekent: 3 streepjes voor Ardia!!

 

Woensdag

Vandaag was een normale stagedag, want ja, die moeten er ook wezen.

 

Donderdag

Ter voorbereiding van de eyeclinic op vrijdag en zaterdag hebben we vandaag heel veel bedden opgemaakt. Ze verwachten dat er veel operaties zullen plaatsvinden en patiënten moeten dan een nachtje in het ziekenhuis blijven slapen.

Tijdens de ward round kwamen we aan bij een zwangere vrouw die al aan het persen bleek te zijn, dit was totaal niet de bedoeling omdat zij nog niet genoeg ontsluiting had. Nog nooit hebben we onze Keniaanse collega's zo hard met een rolstoel waar een patiënt in zat zien rennen naar de labourward. Ze is uiteindelijk bevallen van een gezond jongetje. Om 15:00 liepen we naar huis totdat we werden teruggeroepen door de verloskundige. Er bleek een spoed keizersnede te zijn. Ardia en Salome besloten om naar Naiberi te gaan omdat we groente en fruit nodig hadden en Rianne besloot de keizersnede bij te wonen.

Dit verhaal is vanuit Rianne verteld:

De vrouw bleek zwanger te zijn van een tweeling en was net bevallen van een gezond dochtertje maar haar andere kindje wilde er niet uit komen omdat het in de verkeerde positie lag. Het armpje kwam er al uit maar de rest van het lichaampje niet en daardoor was een spoed keizersnede nodig. Binnen no-time kreeg de vrouw een ruggenprik en werd alles steriel gemaakt en begonnen de twee dokters aan de keizersnede. Na een minuut (ik heb nog nooit zo'n snelle keizersnede gezien) haalde de dokter het kindje uit de buik. Het kindje bleek erg slap te zijn en huilde niet. Hij gaf het kindje snel over aan de verloskundige. Ik heb toen samen met de verloskundige en de anesthesioloog alles op alles gezet om het kindje levend te krijgen. We hebben hartmassage en zuurstof toegediend maar helaas bleek het te laat te zijn en was het kindje overleden. Ik vroeg aan de verloskundige de reden van het overlijden waarop zij zei dat het te laat was. Het kindje was verder helemaal gezond. Erg heftig om zo'n overlijden mee te maken. 

 

Vrijdag

De dag van de eye clinic was eindelijk aangebroken, ze hebben hier namelijk 1 keer in de 3 maanden een rijbaar oog team met gespecialiseerde doctoren die voor een lage prijs oogingrepen uitvoeren. Hun komst was al vroeg op de dag te merken toen er om 7:30 al patiënten bij de morning devotion zaten. Na afloop van de devotion werd in hoog tempo de laatste voorbereidingen getroffen terwijl ondertussen de hele wachtruimte volstroomde met patiënten.

We begonnen onze dag bij het assisteren van de oogtest, waarbij we alle drie een andere taak kregen. Rianne mocht voor alle patiënten een naamkaartje maken waarop alle gegevens stonden en zorgde voor orde in de chaos. Ardia en Salomé deelde ondertussen oogdruppels uit en probeerden in hun beste Swahili de mensen duidelijk te maken dat ze hun ogen 5 minuten dicht moesten houden. Gelukkig zijn de Kenianen dan ook weer zo vriendelijk om ons een handje te helpen met vertalen als we even niet uit onze woorden kwamen. 

Na de lunch gingen we verder naar de operatiekamers waar verschillende ingrepen werden gedaan aan het oog. We hebben verschillende oog operaties mogen bijwonen waaronder staaroperaties en ooginjecties. Het was erg griezelig om te zien hoe er in ogen werd gesneden en er grote naalden ingingen. 

Na een drukke en lange week hebben we dan nu eindelijk weekend! :)

We hebben zojuist nog even lekker genoten van het laatste middag zonnetje, waar je overigens heel erg bruin van wordt :)

Blog 13 (25-10-19 t/m 01-11-19): Bevallingen meegemaakt en stage gelopen in een privé ziekenhuis

 

Vrijdag

Dit weekend wilden we een grote slag slaan voor onze opdracht van school en daarom besloten we vandaag en morgen tot 17:00 aan de opdracht te werken. 

Ardia kwam na een korte pauze van huiswerk maken enthousiast de kamer binnen en zei tegen Rianne: 'als ik een youtube filmpje aanklik, wordt dan meteen het hele filmpje geladen of maar een klein stuk?' Rianne keek haar verward aan waarom deze informatie nuttig is.. Ardia zei toen nog enthousiaster dat ze expeditie Robinson afleveringen had gevonden op youtube. Deze avond hebben we dus op onze 4G 2 afleveringen (van 1 uur) expeditie Robinson gekeken en wat was dat genieten!

 

Zaterdag

Vandaag hebben we uiteraard weer een dag geknald aan school...

We beloonden onszelf deze avond (opnieuw) met 2 afleveringen expeditie Robinson :)

 

Zondag

Omdat de examens van de girls school volgende week beginnen besloten we weer een kerkdienst bij hun bij te wonen. We kwamen daar om 9:00 aan en ondanks dat de groep een stuk kleiner was, omdat de eerste 3 leerjaren al vakantie hadden, was het toch meer buiten onze comfortzone dan ons eerste bezoek daar. Dit kwam omdat we met onze rug tegen de muur en met ons gezicht naar de groep toe, op nog geen meter afstand zaten. We wisten niet zo goed waar we kijken moesten ;) Het was een leuke samenkomst en we hebben de meiden bemoedigd voor hun examens. 

In de middag hebben Ardia en Salomé een wandeling gemaakt en een spontaan bezoekje afgelegd bij een vrouw. Rianne bleef thuis en werd ondertussen aangesproken door de achterbuurvrouw of we ook bij haar op visite wilde komen omdat ze 3 weken geleden is bevallen. Toen Ardia en Salomé thuis waren gingen we gelijk naar onze achterbuurvrouw toe en hebben we haar super schattige zoontje mogen ontmoeten. 

 

Maandag

Vandaag begon onze 7de week stage alweer. Rianne en Salomé besloten deze dag op de labour ward door te brengen en hebben totaal 2 natuurlijke bevallingen meegemaakt. Ardia bleef op de andere wards.

In de middag hebben Rianne en Salomé ook weer meegelopen in de child welfare clinic. We hebben daar onze prik skills weer kunnen oefenen (intracutaan, subcutaan en intramusculair). Zie onze actie foto's hieronder. 

 

Dinsdag

Vandaag hebben we keizersnede numero 4 meegemaakt. Het was een andere keizersnede dan normaal want dit keer werd de buik verticaal opgesneden i.p.v. horizontaal. Ook werd er een stuk huid weggesneden omdat de vrouw erg veel litteken weefsel had van twee eerdere keizersnedes. Erg interessant om een keer te zien. 

Vandaag op stage hebben we ook een nieuwe doktor ontmoet die vanaf begin november komt werken in Plateau Mission Hospital. Hij wordt tevens ook onze nieuwe buurman..

 

Woensdag

Vandaag was het weer extreem rustig in het ziekenhuis, we hadden totaal 1 patiënt liggen... De collega's besloten daarom om een mega schoonmaak in de moeder en kind afdeling te houden. De afdeling leek net op een waterballet en al onze sokken waren doorweekt maaaar de afdeling is weer helemaal schoon!

Om 11:00 mochten we al naar huis om aan onze schoolopdrachten te zitten. We hebben ook maar gelijk onze was gewassen en zijn naar naiberi geweest om groente en fruit te kopen. Toch nog een productieve en drukke dag.

De voedingsspecialiste van het ziekenhuis had ons beloofd om onze rokken te maken, de zoom was namelijk kapot en liet los waardoor onze rokken nog langer waren ;)  Ze kwam de rokken eind van de middag bij ons huisje ophalen en heeft ze keurig netjes voor ons gemaakt!

We konden niet wachten met nog een aflevering expeditie Robinson kijken en dus keken we vanavond onze 5de en 6de (omdat het zooooo spannend was) aflevering van expeditie Robinson. Nieuwe verslaving kun je wel zeggen.

 

Donderdag

In de ochtend werd Rianne wakker gebeld door de chaplain van het ziekenhuis, hij kwam namelijk mededelen dat we morgen om 6:30 klaar moeten staan bij de gate van het ziekenhuis. Morgen gaan we namelijk naar een privé ziekenhuis om daar een dag stage te lopen. Dat is ook de reden waarom we vandaag lekker een dagje vrij waren.

Omdat iedereen al vroeg wakker was zijn we al vroeg in de ochtend vertrokken met de piki piki en matatu naar Eldoret Town. We hebben daar onze internet weer opgewaardeerd en hebben onze wekelijkse boodschappen gedaan. Voor het eerst hebben we in de supermarkt vlees (gehakt) gekocht en hier hebben we in de avond heerlijke pasta bolognese van gemaakt. We zaten na 1 kleine portie al helemaal vol, blijkbaar vult vlees dus enorm. Zeker als je het in 8 weken tijd niet meer dan 5 keer hebt gegeten.

We hebben ons record 'op tijd naar bed gaan' deze avond verbroken. Iedereen lag om 21:00 in bed. 

 

Vrijdag

De wekker ging vanochtend veel te vroeg (5:45). Om 6:30 vertrokken we vanaf Plateau naar het sint Lukes ziekenhuis, dit is een privé ziekenhuis in Eldoret. Onderweg konden we genieten van een prachtige zonsopgang en zagen we de prachtige natuur van Kenia. Dit met Hillsong liedjes op de achtergrond. Heerlijk wakker worden en een goede start van de dag!

In het Sint Lukes ziekenhuis werden we warm welkom geheten door het personeel en de directeur. We mochten aan tafel bij de 'meest' belangrijke mensen van het ziekenhuis zitten en kregen thee, brood en banaan aangeboden. Om 8:30 werden we onverwacht alle 3 uit elkaar gehaald (de eerste keer in 8 weken tijd). Salomé liep op de mannen en vrouwen zaal, Ardia liep mee bij de privé kamers voor 1 en 2 personen en Rianne liep mee op de operatiekamer. 

Het ziekenhuis was ontzettend schoon en de structuur kwam dicht bij Nederlandse begrippen. Het was leuk om een dag in dit ziekenhuis mee te lopen om zo de verschillen te ontdekken tussen ziekenhuizen in Nederland, het Plateau Mission Hospital en een privé ziekenhuis. Het viel ons op dat het personeel in het privé ziekenhuis veel harder werkt en langere dagen maakt (12 of 24 uurs shifts) dan bijvoorbeeld het personeel hier. Ook gebeurt er in het privé ziekenhuis veel meer ADL zorg en hebben ze veel meer onderzoeken die ze kunnen doen. 

Om 17:00 waren we weer terug in ons huisje na een lange dag. 

 

Aan alle mensen die een gift hebben overgemaakt voor het nieuwe dak van het ziekenhuis (zie sponsoractie hieronder): ontzettend bedankt namens ons en het ziekenhuispersoneel. Jullie zijn toppers!

“Alles uit je zak voor het nieuwe dak”

 

Beste familie, vriend, vriendin of bekende met een hart voor mensen in Afrika,

 

Wij, Rianne, Salomé en Ardia zitten nu in ons vierde jaar van de opleiding verpleegkunde en lopen sinds september een half jaar stage in het Plateau Mission Hospital in Kenia. Dit is een missie ziekenhuis op het platteland in de buurt van Eldoret. Het is een klein ziekenhuis wat toegankelijk is voor de arme lokale bevolking. De visie van het ziekenhuis is: ‘we treat, but God heals’. We leren veel van onze Keniaanse collega’s en zien de warme en liefdevolle cultuur terug in de manier waarop zij zorgen voor hun patiënten. We mogen en kunnen veel betekenen voor deze mensen en het is waardevol om hier te zijn.

 

Dagelijks worden we echter geconfronteerd met het feit dat er niet altijd stromend water is en dat de elektriciteit regelmatig uitvalt. Ook is de medicatievoorraad soms op en de materialen waarmee we werken zijn allemaal erg oud. Sinds kort krijgt het missie-ziekenhuis ook nog minder financiering van de overheid wat er voor zorgt dat het ziekenhuis het financieel veel zwaarder heeft dan voorheen. Dit gaat ten koste van de zorg voor de allerarmste.

 

Wij willen daarom graag iets extra’s betekenen voor dit ziekenhuis en de mensen die er verblijven en werken. Daarom hebben we onlangs een gesprek gehad met de ziekenhuis-directeur Jairus. We vroegen hem wat het ziekenhuis nu het hardst nodig heeft. Hij wilde er toen even over nadenken en kwam een dag later met een antwoord en plan.

Het dak van het ziekenhuis is op veel verschillende plekken oud, lek, aan het verrotten en staat op sommige plekken zelfs op instorten. Zie ook de foto’s hieronder. Dit is echt een gevaar voor de patiënten en de collega’s die dagelijks onder dit dak moeten verblijven.

 

Wij willen daarom graag helpen bij het laten herstellen en aanbrengen van een nieuw dak tijdens de periode dat we hier nog zijn (tot begin februari 2020). Het ziekenhuis zal zelf ook wat bijdragen, maar we willen graag zoveel mogelijk kapot dak herstellen. En jullie kunnen ons daarbij helpen met een ‘december-gift’. Daarom zetten wij deze sponsoractie op: “Alles uit je zak voor een nieuw dak” (een beetje in de sfeer van Sinterklaas die bijna weer bij jullie aankomt…) Ons doel is minimaal 1 en misschien wel 2 patiëntenafdelingen te helpen met jullie support. De totale kosten voor één patiëntenafdeling is ca. 2.200 euro, zo’n 20 euro per vierkante meter. Mogen we je vragen 1 of meerdere vierkante meters voor je rekening te nemen? Als dank zullen we je naam ‘vereeuwigen’ op een mooi plakkaat welke we in het ziekenhuis gaan ophangen ter herinnering… en daarnaast krijg je eeuwigdurende zorg in het ziekenhuis mocht je langskomen… ☺

 

Wij gaan er persoonlijk voor zorgen dat al het geld goed terecht komt en wordt gebruikt voor materialen en het maken en herstellen van het kapotte dak. De bijdrage voor het nieuwe dak (20 euro per vierkante meter) kunt overmaken op het volgende rekeningnummer: NL79 INGB 0004 7911 74 ten name van R.C. Koelewijn.

 

Namens alle mensen hier: Heel veel dank!

Lieve groet van Rianne, Salomé en Ardia

Blog 12 (21-10-19 t/m 24-10-19): we kregen de meest gekke vragen...

 

Maandag

Vandaag hadden we onze Kenyan Holiday. Nadat we heerlijk hadden uitgeslapen hebben we in Naiberi de rest van de dag ontzettend genoten van deze extra vrije dag. Dat betekende zonnen aan het zwembad om daarna heerlijk te douchen. Ondanks dat het water ijskoud was, maakte ons dat niet meer uit want na 3 weken geen douche te hebben gehad, nemen wij met alles genoegen. Met een intens schoon gevoel en een geur van shampoo om ons heen begaven we ons richting het restaurant om lekker te gaan eten. Terwijl we moesten wachten op ons eten, hebben we uiteraard (zo verslaafd als we zijn) monopoly deal gespeeld voor een streepje op onze overwinningslijst.

Terug thuis zaten we net aan ons avondeten toen er op de deur werd geklopt. Voorzichtig deden we de deur op een kier en vroegen we aan de man die voor de deur stond wat er was. Hij kwam erg vriendelijk over en vertelde wat hij kwam doen. Het bleek een man uit de buurt te zijn die even verderop in een meelfabriek werkt. Dat was de inleiding voor gekke vraag nummer 1 van de week: vorig jaar waren er ook Hollanders langs geweest dus of wij het ook leuk vonden om tijdens ons verblijf een bezoek te brengen aan de fabriek. De vraag is op zich misschien niet zo gek, maar wel als je je bedenkt dat wij deze man helemaal niet kennen en dat hij in de schemering helemaal naar ons huis is gekomen om dit aan ons te vragen.

In de avond zaten Salomé en Rianne lekker op de bank te chillen terwijl Ardia op haar kamer zat te bellen met een vriendin. Plotseling begonnen alle lichten in het huis te flikkeren en kwam er van buiten een geknetter als van vuurwerk gepaard met lichtflitsen in de kleuren groen en geel. Na ongeveer 10 seconden had Rianne door dat dit echt niet goed was en zag ze door het raam dat er vuurvonken van de elektriciteitskabels voor het huis kwamen. Binnen no-time veranderde ons huis in een chaos waarin Rianne schreeuwde dat we onszelf in veiligheid moesten brengen, Salomé die het hele huis doorrende om alle stopcontacten uit te doen en Ardia die verward uit haar slaapkamer kwam met haar vriendin nog steeds aan de lijn. We waren alle drie erg geschrokken en bleven in de gang schuilen totdat het stil was en we geen lichtflitsen meer zagen. Daarna keken we voorzichtig naar buiten en zagen we 5 lichtjes vanuit het ziekenhuis onze richting uit komen. Het bleken 5 collega's in pyjama te zijn die op het geluid waren afgekomen en polshoogte kwamen nemen.

Wat er gebeurt bleek te zijn: een tak van de boom voor ons huis was op de elektriciteitskabels gevallen waardoor er een enorme kortsluiting was ontstaan. Dat betekent dat we nu geen stroom meer in ons huis hebben. We zijn erg dankbaar dat ons niks is overkomen en dat we nog steeds veilig in ons huisje kunnen wonen.   

 

Dinsdag

Onze wekelijkse morning devotion werd dit keer geleid door Rianne. Ze heeft psalm 23 voorgelezen, waarna Ardia met gebed eindigde. 

Om half negen vroegen we aan Jairus wanneer hij weer naar 'town' ging. Hij vertelde ons dat hij onverwachts om negen uur wilde vertrekken. Hij had namelijk een afspraak in het twee-na-grootste ziekenhuis van Kenia. we vroegen hem of we mee mochten en dat was goed. Terwijl we aan het wachten waren op de driver vroeg Jairus aan Rianne (gekke vraag 2): ' How old is your hair?', suggererend naar de lengte van Riannes haar. We hebben hier met elkaar hard om gelachen. Ook kwam de chaplain naar ons toe en vroeg op een Keniaanse manier (lees gekke vraag 3) waarom we niet de zonen van mama Jiri (onze Afrikaanse mama-verpleegkundige) wilden ontmoeten? 'In fact, she is a very good mother in law. She has very nice sons.'

In Eldoret kregen we een rondleiding van Jairus door het Moi Teaching Hospital. Het was enorm druk en we keken onze ogen uit naar de honderden mensen die aan het wachten waren op zorg. Hierna hebben we onze wekelijkse boodschappen gedaan en waren we om twee uur weer terug in Plateau. We konden direct een scholing bijwonen over Family Planning. Omdat onze stroom het nog steeds niet deed, hadden we onze powerbanks in het ziekenhuis aan de stroom liggen. Salomé ging deze om half vijf ophalen en onderweg kwam ze de buurvrouw tegen die 5 opladers en telefoons in haar handen had. Op de vraag wat ze met al die opladers ging doen, zei ze: 'Ik ga stroom halen. En jij?' Waarop Salomé antwoordde: 'Ik ga mijn stroom ophalen.' De ene dag halen we water en de andere dag halen we stroom in het ziekenhuis ;) 

's Avonds tijdens het koken kwam Salomé plotseling de keuken ingerend om de lichtschakelaar weer aan te zetten. Tot onze verbazing ging het licht aan en bleek dat de stroom alweer gemaakt was. Het was boven onze verwachting snel gemaakt en daar zijn we heel erg blij mee. 

 

Woensdag

We waren deze ochtend al vroeg bij de morning devotion, waardoor we tijd hadden om nog even te kletsen. Eén van onze mannelijke collega's vroeg uit het niets aan ons (gekke vraag 4): 'Are there also black people in Holland?', waarop wij volmondig: ' ja, natuurlijk!' zeiden. Vol verbazing antwoordde hij: 'Doing what?!' Hij kon het blijkbaar niet geloven dat er ook zwarte mensen in Nederland leven i.p.v. alleen maar mzungu's. We hebben hier met z'n alle hard om gelachen.

De ochtend ging snel voorbij omdat we heel erg uitkeken naar de jaarlijkse 'welfare-lunch'. Het was al een paar keer aangekondigd en het zou een gezamenlijke lunch zijn, waarbij onder andere de financiën zouden worden besproken. Tegen de tijd dat het begon, bracht mama Jiri ons naar een apart kamertje waar we altijd thee drinken. Ze legde uit dat wij met z'n drieën alvast konden gaan eten omdat we waarschijnlijk niks zouden begrijpen van de meeting en we niet zo lang met een lege maag kunnen. Aan de ene kant vonden we het heel lief dat ze zo met ons meedachten en aan de andere kant was het een beetje een anti-climax, omdat we ons zo op de gezamenlijke lunch hadden verheugd. Het eten was desondanks verrukkelijk en echt Keniaans: chapati, rijst, aardappels, stoofvlees en 5 erwten. zie foto hieronder.

Terwijl we 's middags de vitale functies van de patiënten controleerden, vroeg een familielid van een van hen enthousiast (gekke vraag 5): 'Where do you come from? China?' Lachend vertelden we dat we uit Nederland kwamen. Wij lijken toch helemaal niet op Chinezen?... 

Toen we thuis kwamen van stage, zat er tot onze grote schrik een duif in onze woonkamer. Gillend van angst hebben we hem uiteindelijk naar buiten gekregen. We beleven hier ook elke dag wel wat. 

 

Donderdag

Voor het eerst in 7 weken tijd regende het in de ochtend toen we naar stage moesten lopen. Het leek even alsof we in Nederland waren. We begonnen onze stagedag met een klinische les over aandoeningen aan de luchtwegen. We hoopte vandaag op een operatie waarbij er dode huid van een grote brandwond zou worden weggeschrapt. Helaas hebben ze dat nog niet eerder gedaan in dit ziekenhuis en werd dit uitgesteld tot morgen. Na onze thee pauze zijn we naar de child welfare clinic gegaan. Hier hebben we baby's en peuters gewogen, gemeten en ingeënt.

Terug op de moeder-en-kind afdeling kwamen we Jairus tegen die ons uitleg gaf over de gang van zaken wat betreft de geboorte-aktes in Kenia. In het ziekenhuis hier zijn de verpleegkundigen gewend om de akte te schrijven op het moment dat de moeder met ontslag gaat. Jairus gaf ons deze uitleg omdat we het volgens hem mogelijk nog eens nodig zouden kunnen hebben als we in de toekomst ook in dit ziekenhuis hopen te bevallen. We krijgen namelijk nog elke dag de vraag waarom we niet met een Keniaanse man willen trouwen.

Om onze stagedag af te sluiten hebben we genoten van het laatste avondzonnetje met alle buurkindjes om ons heen. Samen hebben we met de buurkindjes selfies en filmpjes gemaakt (zie foto's hieronder).

Als avondeten hebben we, geheel volgens traditie natuurlijk pannenkoeken gegeten ;)

 

Side note: aanstaande zaterdag komt er een extra speciale blog online! 

Blog 11 (14-10-19 t/m 20-10-19): stage, stage, stage

 

Maandag

Alweer de 5de stageweek...

Ardia en Rianne hebben deze week 4 dagen zorg uitgevoerd voor een hoog complexe patiënt voor een van de opdrachten van school. Ardia geeft zorg aan een mevrouw met HIV die nu allerlei bijkomende infecties heeft en Rianne geeft zorg aan een 90 jarige meneer die een extreem laag hb had waardoor hij meerdere bloedtransfusies nodig heeft. 

Deze dag was gewoon een normale stage dag en hebben we niet veel beleefd. 

 

Dinsdag

Vanochtend was het de beurt aan Ardia om een bijbeltekst voor te lezen bij de morning devotion. Ze heeft 3 stukjes uit Prediker gelezen.

Het was weer een rustige stagedag met weinig patiënten waardoor Ardia en Rianne zich goed konden focussen op hun patiënten voor de opdracht.

We zijn inmiddels al zo goed ingeburgerd dat we tijdens onze koffie pauze even heel snel een handwasje hebben gedaan. We hebben hier inmiddels heeeeel goed leren handwassen en zien bijna het nut van een wasmachine niet meer in... (grapje) 

We zijn iets eerder met onze stagedag gestopt zodat we nog naar Naiberi konden gaan om wat groente, melk en eiren te kopen. Zie de foto hieronder voor de super schattige, kleine supermarkt. 

 

Woensdag

Surprise surprise dit was een gewone, rustige stagedag waarin we niet veel hebben beleefd.

Wat ons wel opvalt is dat opeens alle familieleden 'last' hebben van hun bloeddruk en deze graag willen laten meten door een stelletje mzungu's (blanke mensen). Wij kunnen hier wel om lachen en geven ze gelijk een lesje over de normaalwaarde van je bloeddruk terwijl we bij iedereen even de bloeddruk meten. Tenslotte is het toch heel rustig in het ziekenhuis en hebben we hier dus alle tijd voor. Groot verschil met de werkdruk in de Nederlandse ziekenhuizen. 

 

Donderdag

Onze stagedag begon vandaag met een scholing van de nurse officer en dokter Mohammed. Met allemaal verschillende disciplines zaten we in een soort van klaslokaal met een ouderwets krijtbord. We kregen scholing over family planning en abdominale infecties. Het was een super leuke sfeer en we hebben er van genoten. Vanaf nu is er elke donderdag een scholing en wij zullen er binnenkort ook eentje voor de collega's geven.

Na de dagelijkse ward round, bleek dokter Mohammed een keizersnede uit te voeren. Natuurlijk stonden wij er met onze neus boven op. Een gezond jongetje kwam ter wereld. 

In de middag hebben Ardia en Rianne feedback in Engels en Swahili van de familie van hun patiënten gekregen. In kenia speelt de familie een grote rol in de zorg voor patiënten. Als verpleegkundige hoef je hier bijvoorbeeld geen patiënten te wassen of eten te geven want dat is de taak van de familie. 

Donderdag is pannenkoekendag en dus aten we heerlijke pannenkoeken. 

 

Vrijdag

vandaag was rampen dag. Onze nachtmerrie is uitgekomen. Het dak van de keuken is namelijk vannacht door de heftige regenval voor de helft door gaan lekken. Dat betekent dat er nu ongeveer 7 bakken in de keuken staan om de druppels op te vangen. We kunnen de lamp ook niet meer gebruiken want daar zit nu ook regenwater in. 

Met ingehouden frustraties gingen we naar het ziekenhuis om voorzichtig te melden dat ons dak (nog steeds) lekt. En dat we nu echt bang zijn dat het naar beneden gaat vallen. De noodzaak werd begrepen en er werden verschillende telefoontjes gepleegd. Zaterdag ochtend zou het nu echt gerepareerd worden.

Vandaag moesten we ook hard aan de slag aan onze opdracht voor school. Alle drie hebben we tot 17:00 keihard gewerkt. 

In de avond waren Ardia en Rianne in een creatieve bui en gingen een nieuw recept uit proberen als avond eten. Het was Griekse rijs met tomaten puree. Tijdens het eten zei Rianne: 'ooh het eten zou nog lekkerder zijn met gehakt (we hebben al 3 weken geen vlees gegeten)'. Ardia zat vol verbazing naar haar te kijken en zei: 'maar dat hoort er toch helemaal niet in?' Toen ontstond er een felle discussie of er wel of niet in het recept stond dat er fijn gehakt in moest. Rianne was er heilig van overtuigd dat er in het recept stond dat er fijn gehakt in moest. Ardia was er stellig van overtuigd dat dit niet zo was. Salomé lachte hun hard uit. Uiteindelijk hadden zowel Ardia en Rianne gelijk. Want er stond namelijk: twee teentjes knoflook, fijn gehakt. Tja het is maar net hoe je het leest en interpreteert. 

 

Zaterdag

We begonnen onze dag met het wassen van het beddengoed, shirts en broeken. Nadat we hiermee klaar waren gingen we weer hard aan de slag voor onze opdracht. In de middag zijn we als pauze naar Naiberi geweest en hebben we weer een voorraad groente gekocht.

In de middag rond een uur of 15:00 kwamen er 4 mannen aangelopen met ijzeren platen en cement. Eindelijk werd ons dak (echt goed) gerepareerd. Na lang timmeren en kabaal deden ze een water test, en... het dak lekte niet :)

Omdat we zo hard hadden gewerkt hebben we 's avonds onze eigen patatjes gemaakt en lekker gegeten met mayonaise.

In de avond kwam Ardia opeens met een verrassing.. ze had uit Nederland al 6 weken lang (hoe dan??) en overheerlijke Tony Chocolonely reep bewaard. Het bleek een van de favoriete smaken te zijn van ons alle drie. We hebben waarschijnlijk nog nooit zo genoten van een stukje chocolade in onze mond. HEERLIJK!

 

Zondag

Vanmorgen zijn we naar de kerk van Jairus geweest. We werden door 4 verschillende mensen uitgenodigd naar hun huis. Maar omdat we de hele week aan school hadden gezeten, vonden we ons vrije middagje vandaag iets belangrijker en hebben we ze met smoesjes afgewimpeld. 

Terwijl Ardia en Rianne heerlijk aan het zonnen waren, ging Salomé met alle buurtkindjes verstoppertje spelen.

Ardia rende om 16:25 met haar slippers en paraplu, omdat het plensde van de regen nog snel naar het ziekenhuis om te vragen of wij morgen ook een Kenyan Holiday hebben... We kwamen er namelijk achter dat de helft van het personeel morgen vrij is omdat het een feestdag is hier. Aangezien wij ons nu ook Kenianen voelen, vinden wij dat wij ook recht hebben op deze vrije dag! ;)

WE HEBBEN ONZE VRIJE DAG GEKREGEN! Happy Kenyan Holiday! :)

Side note van Salomé: zoals jullie in blog 5 hebben kunnen lezen, hebben Rianne en Ardia een verslaving aan Japanse puzzels. Mochten jullie je afvragen of ze nog steeds aan het puzzelen zijn... Het antwoord daarop is: JA! Ik maak dagelijks stiekem een foto van ze en stop ze in een speciaal album zodat ik aan het eind van deze reis, 150 foto's van puzzelende Rianne en Ardia heb. Zie hieronder 2 geheim geschoten foto's.

 

We willen een aantal van jullie bedanken voor de reacties die jullie op onze site hebben geplaatst. We vinden het ontzettend leuk om berichtjes uit Nederland te krijgen en samen te kunnen lezen. Mocht je nou niet weten hoe je op deze site reacties plaatst, het moet als volgt: als je de blog op je telefoon leest: rechts boven in staan 3 mint groene streepjes. Daar kun je op klikken en dan krijg je 4 opties, klik op de optie berichtje sturen en het is je gelukt :)

Blog 10 (10-10-19 t/m 13-10-19) : weekend, Kerio view point 

 

Donderdag

Vandaag onze laatste stage dag voor het weekend. We liepen vandaag mee met een mannelijke jonge verpleegkundige. Rond 12 uur nam hij ons mee voor de medicatie ronden bij de kinderen. Vanwege onze vorige ervaringen met medicatie delen (lees vorige blog) waren we nu extra voorzichtig en alert. We controleerde hem met de druppelsnelheid in stellen bij een infuus en wat bleek dat hij het naar ons idee veel te snel liep. Nadat we het samen met hem nog een keer hadden uitgerekend bleek ons gevoel juist te zijn en moest de druppelsnelheid veel lager. De jonge verpleegkundige kwam erg gehaast over en dat werkte erg op onze zenuwen, omdat wij de tijd wilde nemen voor het uitdelen van medicatie. 

Toen onze stagedag klaar was moesten we ons (drink)water bijvullen. Dit drinkwater is regenwater wat via een dakgoot wordt opgevangen in een grote ton (zie foto).

Om het weekend in te leiden hebben we natuurlijk volgens traditie pannenkoeken gegeten :)

Donderdagavond tijdens onze dagelijkse berg afwas hadden we een ontzettend mooie zonsondergang wat we vanuit ons huisje bekeken. De lucht was helemaal roze/paars. Het leek wel een schilderij (zie foto).

In de avond hebben we gezellig film gekeken en gezellig gekletst. We kwamen op het onderwerp 'stopwoordjes'. Het blijkt dat we allemaal wel wat stopwoordjes hebben... Omdat we zo ontzettend vaak op elkaars lip zitten weten we bijna alles van elkaar en valt alles ook meer op. Hieronder de stopwoordjes en de gewoontes van ons.

Ardia - 'wajoooo' gewoonte: maakt een mega bende tijdens koken, alles ligt overal. 

Rianne - 'Ik haaaaat het' gewoonte: delegeert de hele bende ;) en houdt daarmee ons drieën in het gareel.   

Salomé - 'kapot lekker' gewoonte: heeft bijna elke dag opruim woede en dweilt het huis wel 3x per week.

 

Vrijdag

Vandaag moesten we onze uniformen wassen en hard aan de slag voor onze opdracht want zaterdag hadden we een uitje gepland. Om 12:00 waren we klaar met onze huishoudelijke taken en kon onze huiswerkmiddag beginnen. Met een voldaan gevoel zaten we vrijdagavond aan de spaghetti. Omdat Rianne fanatiek is met spelletjes begonnen we na het eten met Monopoly. Ardia wilde alleen mee doen met Monopoly als we eerst 30-seconds speelde voor een streepje op de lijst. Helaas heeft Ardia niet haar derde streepje kunnen zetten terwijl Salome en Rianne er al zeven/acht achter hun naam hebben. 

 

Zaterdag

We zaten om 8:45 aan het ontbijt want stipt om 9:30 hadden we afgesproken met Ken (ziekenhuis collega) in Naiberi. Dit moesten we ook echt beloven. Sommige afrikanen zijn dus wel tijdgebonden. Wajoooo. Wij wisten namelijk niet waar de matatu stop in Eldoret was en dus ging Ken helemaal met ons mee richting de stad om ons de weg te wijzen. Dat betekent een half uur heen en ook weer terug met de matatu om alleen maar een bushalte aan te wijzen. Dat is alsof je vanuit Amersfoort met iemand meereist naar Utrecht om daar de bushalte aan te wijzen. Niet alleen dat, het bleek dat hij ook voor onze busreis had betaald. En wij maar denken: waarom vragen ze aan ons geen geld? Voor een impressie van de matatu, zie foto. 

Eenmaal in Eldoret bleek dat het maar goed was dat hij onze tijdelijke gids was, want aangekomen bij de matatu stop werden we binnen no-time omsingeld door chauffeurs die ons voor hun busje wilden werven. Na een stevige onderhandeling van Ken werden we voor een afgesproken prijs bij Kerio View Point afgezet. De rit ernaartoe bestond uit duizend schietgebedjes terwijl de chauffeur  met een snelheid van boven de 120 km/h (over een 50km weg) de Oostenrijkse marathon zat te kijken. Kenianen zijn namelijk uitzonderlijk trots op hun hardlopers en één van hen deed aan deze marathon mee in de poging een Guinness Record te lopen. Lees: 42 km binnen twee uur!

Kerio View Point is een Restaurant met prachtig uitzicht over de Kerio Vallei. Eenmaal aangekomen zaten we in een wolkendek en konden we nog net het restaurant zelf zien. Verder helemaal niks. Echt niks. We besloten daarom eerst maar eens een drankje te doen. Het moment dat we binnenliepen juichten een heleboel mensen voor de televisie. Wat bleek: de Keniaan finishte de marathon met 1:59:40 uur. Terwijl we de menukaarten bestudeerden en opkeken om het wolkendek nog eens te bekijken, bleek deze als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen en keken we een prachtige vallei in. We zien dit echt als een wonder. 

We hebben na 5,5 week eindelijk weer eens pizza op en die was ' kapot lekker'  ook al was het niet degene die we besteld hadden. Onderaan de blog zie je foto's van het prachtige uitzicht. 

 

Zondag

Deze zondag was onze chilldag en hebben we allemaal ons eigen ding gedaan.

Salomé is naar een plaatselijke kerkdienst gegaan en is volgepropt met Keniaanse specialiteiten tijdens een na-kerkelijks bezoek.

Rianne heeft de hele middag in het zonnetje gezeten.

Ardia heeft na een eigen teruggeluisterde kerkdienst zich verwend met een heerlijke wandeling door de omgeving. 

 

Nu vroeg naar bed, want morgen beginnen we alweer aan onze vijfde stageweek.

Blog 9 (05-10-19 t/m 09-10-19) : 4e stageweek 

 

Zaterdag

Vandaag was onze studie dag. Dat houdt in dat we de hele dag (tot 17:00) aan onze opdrachten voor school hebben gewerkt. Omdat de opdrachten gericht zijn op de Nederlandse ziekenhuis zorg is het nog best ingewikkeld om dit uit te voeren in een Keniaans ziekenhuis. Ook moeten wij de opdrachten in het Engels schrijven (HELP) wat het ook aardig lastig maakt. 

Voor de lunch hebben wij onszelf verwend met Nederlandse wentelteefjes, die steeds beter lukken :)

Zaterdag avond hebben we een film gekeken (walk to remember), uiteraard zijn er een paar traantjes weggepinkt. 

 

Zondag

Om 8:30 stipt stonden we volgens afspraak bij de poort van het ziekenhuis omdat de chaplain van het ziekenhuis ons mee wilde nemen naar de kerk van de meisjesschool. Hij kwam uiteraard pas om 8:50 aanzetten. Hij bracht ons met zijn auto naar de meisjesschool. Het tempo van de auto was zo snel dat we net zo goed hadden kunnen lopen ;) 

We kwamen de kerk binnen en zagen 200 meisjes in rode uniformen (zie foto) ons allemaal aanstaren alsof we beroemdheden waren. We voelde ons in het begin een beetje ongemakkelijk van de aandacht maar dat wende al snel. 

De kerkdienst leek op een show waarin iedereen zijn talenten liet zien voor God (dansen en zingen). En het laatste half uur werd er een preek verteld. Na 2,5 uur was de dienst voorbij en werden we uitgezwaaid door alle meiden. Alle meiden waren super lief en met een paar meiden hebben we achteraf nog gekletst. 

In de middag scheen de zon heerlijk en besloten we dus een zon middag te houden. De meest bleke huidjes zijn aardig verbrand ;) Maaaaar als wij in februari terugkomen zijn wij zeker de bruinste meiden in Nederland.

 

Maandag

Vandaag begonnen we onze 4e stageweek. Om 9:30 werden we geroepen dat er weer een keizersnede ging gebeuren. Daar stonden we dan weer in ons mooie pak met regenlaarzen in de operatiekamer. Het was de moeilijkste keizersnede volgens dokter Mohammed, die hij in zijn hele carrière had gedaan. Dit kwam doordat de vrouw na een al eerdere keizersnede heel veel littekenweefsel had. Hierdoor was er maar een kleine opening waar het kindje maar met moeite door heen kon komen. Het kindje kwam uiteindelijk kleurloos uit de buik van de moeder en huilde niet. We hebben alle drie veel schietgebedjes gedaan dat het kindje het mocht overleven. Uiteindelijk begon het kindje gelukkig te huilen en inmiddels maakt moeder en kind het goed. 

Op de moeder en kind afdeling liggen niet alleen menselijke babytjes maar ook baby katjes (zie foto). Enige verschil met deze baby's is, dat ze geen dossier hebben ;)

Om 16:30 kwamen we thuis van stage en hebben we even gerelaxt. S'avonds hebben we heel fanatiek het monopoly kaartspel gespeeld. We hebben een lijst opgehangen waar we de overwinningen bijhouden van iedereen doormiddel van streepjes. Degene die in Februari de meeste streepjes heeft die krijgt een cocktail in Italy van de verliezers. Dit betekent zeer fanatieke spelletjes avonden.

En ja we hebben onze volgende vakantie samen al gepland omdat we er niet aan moeten denken om gescheiden te moeten leven en elkaar te moeten missen. We zijn namelijk nu al 5 weken lang non-stop bij elkaar, maximaal 2 uur van elkaar gescheiden. 

 

Dinsdag

Bij de dagelijkse morning devotion heeft Salomé een bijbeltekst voorgedragen (Mattheus 7:7) en heeft Rianne in het Nederlands gebeden. Alle medewerkers van het ziekenhuis vonden dit erg mooi. Vanaf nu moeten wij elke dinsdag de morning devotion leiden. 

Vandaag hebben we tot 13:00 stage gelopen omdat we in de middag boodschappen moesten doen op de markt. Aan het einde van onze dienst waren we voor het eerst bij het delen van medicatie bij de kinderen. Een jongetje die net nieuw was binnengebracht moest twee soorten antibiotica krijgen. Binnen 10 minuten na het intraveneus inbrengen van de antibiotica wees de moeder erop dat haar zoontje ineens heel suf werd. De verpleegkundige gaf aan dat dit kwam door het vele overgeven maar voor ons voelde dit niet als de juiste diagnose. Nadat we de bijwerkingen van de gegeven antibiotica hadden opgezocht en zagen dat deze bijwerkingen overeen kwamen met die van het jongetje besloten we snel de dokter te roepen. Die heeft vervolgens medicatie gegeven om de negatieve bijwerkingen tegen te gaan. Zo zie je maar weer dat je altijd je gevoel moet volgen en altijd alert moet blijven na het geven van medicatie.

Na onze stagedag gingen we met de piki piki naar Naiberi. Onderweg stopte de piki piki opeens want zijn benzine was op. Al snel kwam er een andere piki piki aan waarmee we onze weg konden vervolgen. Door de wisseling wisten we in Naiberi niet meer met wie we waren meegereden. Ze bleven namelijk op ons wachten maar je moet je voorstellen dat daar nog 20 jongens staan te wachten met dezelfde motor die jou allemaal willen vervoeren (omdat je blank bent). Na heel lang observeren en nadenken herkende we onze motorbiker.

In Naiberi halen we altijd verse melk bij de milkbar. Je moet dan zelf een flesje meenemen waar ze melk in kunnen doen. Natuurlijk waren wij dit flesje thuis vergeten... Inplaats van ons naar huis te sturen (wat de medewerkers in Nederland zouden doen)  om dat flesje op te halen omdat ze zelf namelijk niks hebben om het in te doen. Liet ze ons even wachten en deed ze er alles aan om een flesje voor ons te vinden waar we de melk in konden doen. Dit laat echt zien hoe welwillend de Keniaanse mensen zijn om je te helpen en een oplossing te zoeken.

 

Woensdag

Vandaag besloten we de hele dag met dokter Mohammed mee te lopen. We begonnen onze dag met het dagelijkse ward rondje en gingen daarna met hem mee naar out patient. Dit is een soort van huisartsenpost waar alle patiënten binnen komen met hun klachten of voor een maandelijkse check. Elke woensdag is er in het ziekenhuis een spreekuur voor patiënten met diabetes en/of hypertensie. Dokter Mohammed leidt dit spreekuur. Voorafgaand aan het spreekuur wordt de bloedsuiker en bloeddruk gemeten waarna de patiënt bij dokter Mohammed langs komt. Hij kijkt of de controles afwijken en of hij de patiënt moet opnemen. Ook schrijft hij de maandelijkse medicatie voor die de patiënten later bij de apotheek kunnen ophalen. Dokter Mohammed nam ons mee in dit hele proces en we hebben veel geleerd.

Vanaf 12:00 stroomde het ziekenhuis leeg en was er niet veel meer te doen. We besloten om veel voorkomende antibiotica uit te werken om onze tijd vol te maken.

Om 17:00 kwam Marrie (Nederlandse 70-jarige vrouw die al 33 jaar in Kenia woont) bij ons op bezoek. En s'avonds hebben we natuurlijk heel fanatiek een spelletje gespeeld.

 

Blog 8 (30-09-19 t/m 04-10-19) : Eerste keizersnede meegemaakt

 

Maandag

Onze stagedag begon met het vaccineren van kleine baby's en kindjes. We kunnen onze prik skills hier goed oefenen. Ook al is het geluid van huilende baby's en kindjes niet heel erg leuk om aan te horen. 

Na de lunch stonden we weer in de wards. We wilde ons controle rondje doen van de vitale functies bij de patiënten toen er een verpleegkundige naar ons toe kwam met de vraag of we naar een kindje toe wilde gaan. De moeder gaf namelijk aan dat het kindje achter uit was gegaan. Met z'n 3en gingen we er heen en deden we de controles bij het kindje. De saturatie was 55 (normaalwaarde 90-100) en de pols was ontzettend hoog. Ook rolde de ogen van het kindje weg en ademde ze erg oppervlakkig en snel, het hoofdje voelde gloeiend aan, wat bevestigd werd door een temperatuur van 39,5. Snel renden we naar de dokter die na 5 minuten ook bij het bed stond. We vonden het erg fijn dat de dokter ons serieus nam en gelijk kwam, dit gebeurt namelijk niet altijd. Terwijl de dokter het kindje aan het observeren was, kwam er een onbekende man naast ons staan. Hij bemoeide zich met de observatie en casus en wij dachten alle drie wat doet die man hier? We merkte wel dat de vragen steeds slimmer werden en dat de dokter steeds minder antwoorden kon geven op die vragen.. Hij bleek de nieuwe dokter te zijn van het ziekenhuis. Zijn naam is Mohammed. Een super gepassioneerde dokter die heel erg lijkt op dokter K, alleen dan een mannelijke versie. Hij neemt ons heel erg mee in de casus en stelt goede vragen aan ons. 

We zijn erg blij dat er weer een nieuwe dokter in het ziekenhuis is nadat dokter K is vertrokken. Hierdoor kunnen en zullen wij meer leren.

 

Dinsdag

Om 9:30 gaf dokter Mohammed aan dat hij over een half uur een keizersnede zou uitvoeren en vroeg of we daar bij wilde zijn. Volmondig zeiden we ja, zelfs nadat hij aangaf bij zijn eerste keizersnede flauw gevalen te zijn. We hebben nog nooit zo snel een bord noodles gegeten.. ;) 

We kwamen aan in de operatiekamer en daar trokken we ons operatie uniform aan met mooie witte regenlaarzen eronder (zie foto). We waren positief verrast door hoe steriel de dokter, verloskundige en anesthesioloog te werk gingen. Het was super mooi om het teamwerk tussen deze mensen te zien en tijdens het opereren werd ons veel uitgelegd. Het kindje werd uiteindelijk uit de buik gehaald met de navelsteng om haar nekje, het was dus een goede inschatting en keus geweest om een keizersnede uit te voeren. Het was dit keer namelijk niet mogelijk om een echo van de buik te maken omdat de radioloog niet aanwezig was.

 

Woensdag

Vandaag was de grote voorjaarsschoonmaak. Omdat er in het hele ziekenhuis na de ontslagen maar 1 patiënt overbleef, besloten alle verpleegkundige en schoonmakers dat het tijd was om de kinderafdeling schoon te maken. Alle bedden werden schoongemaakt, alle matrassen lagen buiten in de zon te drogen, vloer werd hardhandig geboend en de vliegennesten werden weg gehaald. 

Uitgeteld en uitgedroogd hebben we genoten van onze lunch in de zon. Omdat we volgens de verpleegkundige en schoonmakers zo hard hadden gewerkt en er verder niks meer te doen was, hadden we een middagje vrij van stage.

Die middag zijn we nog met de piki piki naar de markt gegaan om groente en fruit te kopen. De marktvrouwen kennen ons inmiddels en als ze ons zien aankomen gaan ze snel achter hun kraampje zitten. Ook hebben we voor het eerst verse melk gekocht bij de milkbar. 

 

Donderdag

In de nacht had het ontzettend hard geregend en natuurlijk begon ons dak weer te lekken. Gelukkig waren we nu wel thuis en konden we het water opvangen met emmers.

Aangekomen op stage hebben we gelijk bij de directeur en klusjesmannen van het ziekenhuis gemeld dat het dak (nog steeds) lekt en dat er nu wel echt wat aangedaan moest worden.. Eind middag waren er een hoop mannen bij ons op bezoek die het dak gingen inspecteren. Keurig deden ze al hun schoenen uit voordat ze naar binnen gingen. Ze hebben het lek uiteindelijk gevonden en gaan er deze week mee aan de slag. We hopen dat ze het nu wel echt gaan maken en niet dat het de volgende keer weer lekt.

Deze stagedag hebben we voornamelijk buiten doorgebracht en onze controle rondjes bij de meeste patiënten buiten uitgevoerd (zie foto). Ook hebben we weer een middag doorgebracht bij de child welfare clinic om de baby's en kinderen te vaccineren. 

 

Donderdag avond is pannenkoeken avond! En dus aten we deze avond lekker pannenkoeken om het weekend in te leiden. S'avonds hebben we gezellig met kerstlichtjes een film gekeken. Uiteindelijk zaten 2 van de 3 jankend op de bank omdat de film toch iets zieliger bleek dan we van te voren hadden gedacht. Voor degene die ook een zielige film willen kijken, de film heet: irreplaceable you

 

Vrijdag

In de ochtend begonnen we met het wassen van onze uniformen, die hoeven we tenslotte 3 dagen niet meer te gebruiken :) Terwijl we het water opwarmde op het gasfornuis viel het gas ineens uit. De gastank bleek leeg te zijn. Dan maar wassen met lauw/koud water.. We zijn die ochtend om 11:30 vertrokken op de piki piki (motor) naar Naiberi. Vanaf daar zijn we met de matatu (bus) naar Eldoret gegaan, ongeveer 40 minuten, 100 schietgebedjes (omdat ze hier als een gek (links!) rijden en idioot inhalen) hobbelend in een te oud busje met te veel mensen en te harde radio later waren we in Eldoret. 

Daar zijn we aller eerst naar de Safari.com winkel gegaan om onze simkaarten op te waarderen met 4G. Dit hebben we hard nodig omdat we geen wifi in ons huisje of in het ziekenhuis hebben. We liepen de winkel in waar al veel Kenianen aan het wachten waren op hun beurt. Gelijk werden we aangesproken en werden we meteen geholpen. Blijkbaar hoef je als je blank bent geen nummertje te trekken en te wachten. Zijn er toch nog voordelen aan blank zijn... ;)

Tot onze verbazing merkte we dat we de weg goed kenden in Eldoret en dat we minder aangekeken werden. We denken dat iedereen inmiddels weet dat er 3 blanke meisjes in de stad zijn en we merken dat iedereen meer aan ons gewend is en we dus ietsje minder opvallen tussen alle zwarten mensen. Side note: we hebben vandaag nog een andere mzungu (blanke) gezien in Eldoret, heel schaars..

Toen we alles hadden geregeld in Eldoret en onze week boodschappen hadden gedaan kwam de directeur van het ziekenhuis ons ophalen en reden we met hem mee terug naar het ziekenhuis. Om 14:45 waren we alweer thuis tot onze verbazing. We hebben nog nooit zo snel onze to do list in Eldoret af gewerkt en naar huis gereisd. 

 

Blog 7 (26-09-19 t/m 29-09-19) : Knallend het weekend uit

 

Donderdag

De persoon in kwestie met diarree bleef nog een dagje thuis. De andere twee gingen naar het ziekenhuis om stage te lopen. Toen we tijdens onze dagelijkse 'tea time break' thuis kwamen bleek dat het plafond in de keuken aan het lekken was en het toilet verstopt was. Het gevolg was de rest van de ochtend ziekenhuis personeel over de vloer die in en om het huis bezig waren. Deze mensen instructies geven en aansturen geldt ook als stage uren ;) Nadat alles 'opgelost' was en de lunch achter onze kiezen zat kwamen er twee collega's van het ziekenhuis langs, onze lievelingsmama verpleegkundige en een jonge meid. Side note: dit waren de enige verpleegkundige die dienst hadden in het ziekenhuis en ze kwamen gewoon onder werktijd even bij ons langs. Ze kwamen de persoon in kwestie beterschap wensen en onze Nederlandse thee uitproberen. Ze dronken onze Nederlandse thee met drie flinke scheppen suiker en nog steeds vonden ze het erg 'black tea'. Ook hebben we ze met plezier en trots onze foto's van de foto muur laten zien. (zie foto hieronder)

De persoon in kwestie voelt zich inmiddels weer beter. Er heerst nu alleen tussen ons een ernstige verkoudheid maar dat zal ook wel weer over gaan. 

 

Vrijdag

We hadden als plan dit werkend om van vrijdag tot zondag in het guesthouse te verblijven (waar ze wifi hebben) om aan onze schoolopdrachten te werken. Om 11:00 stapte we op de piki piki om naar Eldoret te gaan. In Nairberi stapte we over op de matatu waarmee we naar Eldoret reden. Daar aangekomen hebben we eerst geld gepind en hebben we onze weekboodschappen gedaan. Met 6 tassen vol boodschappen en 3 zware rugtassen begaven we ons richting de dichtstbijzijnde piki piki's. Daar zijn we flink opgelicht maar als 3 blanke meisjes is dat ook niet heel wonderlijk. Om 13:15 kwamen we aan in het guesthouse waar we de rest van de middag aan onze schoolopdrachten hebben gewerkt. 

S'avonds had het guesthouse voor ons gekookt en konden we lekker aanschuiven. Na het eten hoefde we een keer niet af te wassen, feestje! S'avonds hebben we lekker knus met z'n 3e 2 films gekeken. 

 

Zaterdag

Ons idee was om vandaag uit te slapen maar dat werd abrupt verstoord. Zo zachtjes als de Kenianen normaal gesproken met ons praten zo hard praten ze om 7:30 's ochtends. Omdat we zo vroeg wakker waren besloten we maar gelijk met onze schoolopdrachten te beginnen. Wat zijn we toch top studenten ;). We hebben de hele ochtend en middag aan school gewerkt en hebben een goede start gemaakt voor de opdrachten. 's avonds konden we met een voldaan gevoel avond eten en konden we genieten van onze vrije avond. Uiteraard hebben we de wifi benut en weer een film gekeken met z'n 3e. 

Om 23:30 vielen we na een heerlijke warme douche te hebben gehad (na 3 weken) alle drie in slaap. Opeens zaten we midden in de nacht alle drie rechtop in bed omdat we allemaal keihard maar dan ook echt keiharde knallen buiten hoorden. Het leek alsof ze vlak onder ons raam aan het schieten waren. Rianne zei in haar half slaperige paniek: 'het lijkt wel alsof we midden in een vuurgevecht zijn beland, wat gebeurt hier?' Ardia en Salomé haalde de moed bij elkaar om heel voorzichtig uit het raam te kijken of ze wat zagen, het bleek een hele hoop vuurwerk te zijn... Knallend het weekend uit.

 

Zondag

Vanmorgen werden we weer vroeg gewekt door alle schreeuwende mensen op de gang. Ardia en Rianne hebben lekker hun eigen kerkdienst geluisterd omdat we natuurlijk wifi hebben in het guesthouse :) Salomé is naar de kerk bij het guesthouse geweest, waar ze op Keniaanse tijd aankwam zetten (half uur te laat).

's Middags werden we verrast door de taxi die 15 min te vroeg kwam opdagen, niet echt Keniaans... We gingen met de taxi terug naar ons huisje in Plateau omdat we zoveel boodschappen bij ons hadden. Eenmaal aangekomen in ons huisje stond de halve keuken (niet de hele omdat de grond schuin af loopt) blank met water. Dit water bleek uit het plafond te komen, die inmiddels 5 cm naar beneden is gezakt. We stormde naar het ziekenhuis om snel hulp te halen omdat het plafond op knappen stond. Er kwamen twee vrouwen uit de keuken met ons mee die vervolgens de vloer gingen dweilen en zeiden dat we ons geen zorgen hoefde te maken dat het plafond zou neer storten, hier waren we namelijk wel bang voor als het weer zou gaan beginnen met regenen. De vrouwen zeiden heel serieus: 'lets pray to the lord that it will not rain tonight'. Verbaasd keken we elkaar aan... van dat geloof kunnen wij nog wat leren.

Uiteindelijk kwam er toch iemand even het plafon checken en ging op onderzoek uit op het dak. Hij kwam een half uur later terug en zei dat alles gefixt is. Dit zeiden ze afgelopen donderdag ook dus we moeten het eerst maar eens zien. Eerst zien dan geloven..

Ons vrije middagje ging helaas niet door. Zo zie je maar dat je altijd wel wat te doen hebt hier. 

Blog 6 (20-09-19 t/m 25-09-19) : Eerste bevalling meegemaakt

 

Vrijdag

Salomé vertrok om 10:30 naar de inzegening van de schoolexamens van de basisschool. Ze dacht dat dit maximaal 2 uur duurde, maar zo werkt het natuurlijk niet hier in Kenia. Om 15:00 is ze uit de dienst gegaan omdat het toch echt iets te lang duurde. Zo zie je maar weer dat Kenianen alle tijd hebben (en geduld).

Vandaag was onze wasdag en hebben we bijna de hele dag handwasjes gedaan. Gelukkig droogt het hier erg snel door de krachtige zon.

 

Zaterdag

Vandaag besloten we als beloning van onze intensieve lichamelijke arbeid van gister (lees: handwassen) een dagje uit te gaan. We hadden gehoord van de locals hier dat Naiberi campsite erg leuk is en dat je daar heerlijk kan zwemmen. Omdat het geen lekker weer was besloten we onze zwemkleding thuis te laten maar er wel heen te gaan omdat ze daar ook een restaurant hebben waar je VLEES en VIS kan eten. 

Waar we vorige week nog niet met z'n 3e op een piki piki (motor) konden, kon het nu bij dezelfde jongen opeens wel... Daar gingen we dan met z'n 4en op een piki piki, lekker knus...

Naiberi campsite is een erg mooi ressort met veel natuur, een zwembad, een restaurant en douches(!!) Handig om te weten dat er een douche is op 5 km afstand van ons huisje :) We gingen gezellig met z'n 3e naar het restaurant en bestelden alle drie en hamburger met friet. Terwijl het water bij ons alle drie al in de mond liep, vergaten we voor even dat we de enige blanken meiden zijn hier Eldoret. Het voelde eventjes alsof we gezellig uiteten waren in Nederland.

We hebben nog nooit zo genoten van zo'n kleine hamburger ;)

 

Zondag

Om 10:15 vertrokken we te voet naar de kerk van Jairus (directeur van ziekenhuis). Daar aangekomen hadden we de ingang gemist dus moesten we onder het prikkeldraad door naar binnen, gelukkig zijn we lenig. Jairus stond al op ons te wachten en stelde ons met trots voor aan de mensen van de kerk. Jammer genoeg was het weer een dienst in Swahili en hebben we er dus niet heel veel van meegekregen. De mensen in de kerk waren erg vriendelijk en hebben ons een warm welkom gegeven. 

De rest van de middag en avond hebben we lekker niks gedaan en in het zonnetje gezeten en zijn we vroeg ons nestje in gekropen omdat morgen onze stageweek weer begint.

 

Maandag

Vandaag hebben we voor het eerst een lange stage dag gehad. We begonnen in de wards en gingen rond 11:00 naar de child welfare clinic. Op maandag en donderdag worden hier vaccinaties gegeven aan de kinderen en wordt hun gewicht en lengte gecontroleerd. Alles gaat hier op papier, waaronder de statistieken van de kinderen. Dus het duurt even voor je de orde in de chaos ontdekt. We leerden van een hele vriendelijke doktor hoe de procedure ging en al snel zaten wij achter het bureau om de statistieken op te schrijven. Ook leerden we hoe we de kleine baby's en kindjes moeten vaccineren zodat we dat de volgende keer zelfstandig kunnen doen. Vanaf nu gaan we bijna elke maandag en donderdag mee helpen met de vaccinaties geven.

Na een lange en leerzame dag kwamen we uitgeput thuis.

 

Dinsdag

Hoe moeten we beginnen met deze dag omschrijven.. het was een bijzondere en hectische dag.

We begonnen onze dag in de wards toen Rianne om 11:30 werd geroepen door de midwife dat er een natuurlijke bevalling ging plaatsvinden in de labour ward. Snel rende ze naar Salomé en Ardia om hun te roepen. Daar stonden we dan, 3 nieuwsgierige meisjes die nog nooit een natuurlijke bevalling hadden gezien en hun ogen uitkeken in de bevallingskamer. 

Salomé viel al bijna flauw voordat de bevalling überhaupt begonnen was. Zij keek dus met een wit bekkie mee vanaf een stoel. Om 12:10 beviel de vrouw van een meisje. Het was een flink bloedbad want de vrouw was flink uitgescheurd en ingeknipt. Toen de midwife uitgebreid de placenta aan ons liet zien ging ook Ardia bijna van haar stokje. Spier wit besloten Ardia en Salomé naar huis te gaan. Rianne had nergens last van en besloot te blijven en genoot van volle teugen van alle gebeurtenissen.

Onderstaand stukje is vanuit het perspectief van Rianne:

De midwife ging de vrouw hechten en legde alles gedetailleerd uit aan Rianne die er met haar neus boven op stond. De midwife zei: ik ga je alles goed uitleggen want jij wordt later geen verpleegkundige maar een verloskundige, we zullen zien...

Toen de midwife bezig was met hechten praatte hij met de vrouw wat in Swahilli. Hierna vroeg hij aan mij of ik de naam van de baby wilde kiezen, dit wilde de moeder graag. Verbaasd vroeg ik: 'the second name or first name?' waarop de moeder volmondig antwoorden 'the first name'. Ik zei dat ik er even over na wilde denken. Na 15 minuten was de midwife klaar met hechten en zei ik tegen de moeder dat ik een naam had voor het pasgeboren meisje, Zoë. De moeder kon deze naam niet zo heel goed uitspreken dus deed ik dat een paar keer voor. De moeder zei dat ze het een mooie naam vond en bedankte me. Ik haastte me naar huis om dit geweldige nieuws tegen Ardia en Salomé te vertellen.

Thuis aangekomen vertelde ik enthousiast en opgewekt dit verhaal tegen Salomé en Ardia. Voor hen voelde het alsof er een aantal puzzelstukjes in elkaar vielen en vonden de situatie erg speciaal. Samen zochten we op wat de naam Zoë betekent, dit wisten we alle drie niet van te voren. De naam Zoë betekent 'leven'. Hoe bijzonder en mooi dat dit meisje deze naam heeft.

S'middags zijn Rianne en Salomé nog terug gegaan naar het ziekenhuis om de moeder en Zoë te bezoeken. We mochten Zoë vasthouden en hebben aan de moeder uitgelegd wat haar naam betekent. Ze vond dit erg mooi en bijzonder.

Note: de kleur van het gezicht van Arida en Salomé is weer terug ;)

 

Woensdag

Het eerste diarree slachtoffer is gevallen, maar we zeggen lekker niet wie ;) Degene in kwestie is ziek thuisgebleven en had dus een dagje vrij van stage. Aangekomen in het ziekenhuis wist binnen een uur iedereen dat er iemand ziek thuis was en kregen we allemaal medicijnen in onze handen gedrukt. De antibiotica die we gekregen hadden, hebben we maar even links laten liggen want dat lijkt ons net wat te heftig... Net na het overdracht rondje werden we geroepen dat er weer een vrouw aan het bevallen was, dus hup wij er heen en hebben we voor de tweede keer een natuurlijke bevalling gezien. Deze bevalling was vergeleken met de bevalling van gister een stuk soepeler en er werd een gezond jongetje geboren. In het begin huilde de baby niet dus dat was voor ons even schrikken. Snel pakte de midwife de baby bij zijn beentjes vast en hield het op z'n kop, heel raar en eng gezicht maar de baby begon al snel te huilen.

Het lijkt hier in de middag en avond net Nederland, het regent en onweert erg hard dus besteden we veel middagen en avonden knus binnen op de bank.

Blog 5 (15-09-19 t/m 19-09-19) : "You look so smaaaart"

 

Zondag

Zondag ochtend zaten we om 10:30 in een klein kerkje op de compound van het ziekenhuis. De dienst bleek volledig in het Swahili te zijn. Gelukkig had de kerk twee tolken voor ons geregeld  en konden we hierdoor toch nog een beetje begrijpen waar de dienst over ging. Na de dienst wilden alle kerkleden met ons praten en werden we door iedereen uitgenodigd om koffie te drinken bij hun thuis. Wij hadden echter een afspraak met Marie, dit is een Nederlandse vrouw die al 33 jaar in Kenia woont. In de middag zijn we met de piki piki (motor) naar haar toe gereisd en hebben we gezellig met haar een kopje Keniaanse thee gedronken. Ze heeft ons veel tips gegeven en het was fijn om weer een keer met iemand in het Nederlands te praten en een gesprek mee te voeren.

De terugweg naar huis zijn we niet op de piki piki gegaan maar hebben we heel Keniaans terug gelopen. Alle mensen lopen hier namelijk en vinden alles heel kort lopen. Want zoals hun zeggen alles is maar een half uurtje lopen (eigenlijk 1/2/3 uur). 

 

Maandag

Vandaag was onze eerste echte stage dag. We gaan de komende 20 weken van maandag tot donderdag stage lopen van 7:30 tot 16:30. Deze week lopen we echter nog dagen van 7:30-12:30 om te wennen. Deze stagedag was extreem rustig en hebben we ons georiënteerd op de verschillende afdelingen van het ziekenhuis.

 

Dinsdag

Vandaag werd de Afrikaanse rust onder ons abrupt verstoord door een vrouwelijke doktor die met veel karakter en geluid binnen kwam. Dokter K, heeft alles weg van een Europese arts, houdt namelijk van doorpakken en doorlopen, heerlijk dachten wij. Tijdens de patiënten rondes vroeg ze enorm veel vragen aan ons en gaf ze ons bakken met huiswerk mee voor de volgende dag. Onze hersenen werden weer geactiveerd. We hebben deze stagedag voornamelijk doorgebracht op de moeder en kind afdeling. Daar liggen alle moeders die net zijn bevallen. Weetje: deze vrouwen zijn na 24 uur weer volledig aan het werk. Het viel ons op dat heel veel pasgeboren baby's Jepchumba als tweede naam hadden. We vroegen aan onze verpleegkundige met wie we meeliepen wat dat betekent. Zij vertelde ons dat de tweede naam afhankelijk is van de omstandigheden, Jepchumba betekent dat er blanken mensen aanwezig waren bij de bevalling. Veel baby's zijn dus met hun tweede naam naar ons vernoemd, bijzonder :)

S'avonds gingen we hard aan de slag om het huiswerk van dokter K af te krijgen. Als we het niet af zouden hebben morgen kregen we een gevangenisstraf van 2 maanden.... grapje.

 

Woensdag

Vandaag was een erg lange dag. We begonnen s'ochtends met een overhoring van dokter K. over ons huiswerk. Gelukkig wisten we alle vragen van haar goed te beantwoorden, waarop ze voor ons als beloning voor de komende drie weken huiswerk heeft gegeven. Toch zijn we erg blij dat zij er is want hierdoor worden wel heel veel dingen in het ziekenhuis goed aangepakt.

Tijdens het patiëntenrondje kwam een interessante casus naar voren. Er lag een patiënt met een extreem laag HB (3.7), een lage bloeddruk en een hoge hartslag op de mannenafdeling. Tijd voor actie dus anders zou hij in shock raken. Het kwam er op neer dat de patiënt een CT scan nodig had omdat hij ergens inwendig aan het bloeden was maar ze wisten niet waar het vandaan kwam. Familie had echter geen geld voor de scan waardoor het hier niet is gebeurd. Uit de vitale functies werd wel duidelijk dat het echt niet goed ging met de patiënt. De patiënt werd uiteindelijk (na 2 uur wachten) overgeplaatst naar een groter ziekenhuis. Patiënt is daar die nacht overleden. We beseften alle drie dat als deze patiënt in een Nederlands ziekenhuis zou liggen zijn overlevingskans aanzienlijk groter was geweest, dit is best shockerend.

Die middag gingen we voor het eerst met de matatu (klein busje) naar de stad Eldoret. Het busje was helemaal volgepropt met Kenianen en daar moesten wij nog bij. De rit was een hele belevenis op zich. In Eldoret gingen we volgens afspraak onze uniformen ophalen maar daar aangekomen bleek het natuurlijk nog niet af te zijn. Na 45 minuten wachten konden we de uniformen passen maar ze waren nog steeds te klein dus moesten ze nog groter gemaakt worden. Intussen tijd zijn we naar de supermarkt gegaan en hebben we onze wekelijkse boodschappen gedaan. Uiteindelijk konden we onze uniformen toch ophalen en paste ze bij ons alle drie. Hieronder een prachtige foto van onze uniformen met onze langste rokken ooit ;)

Bij thuiskomst deed opeens het stromend water uit de kraan het weer. Juichend renden we naar de douche omdat we dachten dat we eindelijk na 11 dagen weer konden douchen. Te vroeg gejuicht... we deden de kraan open en het bleek donker bruin water met veel zand te zijn. Het water blijkt rechtstreeks uit de rivier te komen en daarom is het zo vies. Maar al met al kunnen we weer onze handen wassen met stromend water en normaal het toilet doorspoelen.

 

Donderdag

Vandaag was onze laatste stagedag.... voor het weekend ;) Dat betekent vanavond pannenkoeken eten om het weekend in te luiden!

Vandaag was onze eerste stagedag met ons uniform aan. We kwamen binnen bij de morning devotion en Jairus (directeur ziekenhuis) klapte omdat we er uitzagen als echte verpleegkundigen. Langzamerhand stroomde alle dokters, verpleegkundigen en over personeel binnen. Van iedereen kregen wij hetzelfde compliment over ons uniform, namelijk: 'you look soooo smaaart'. Iedereen was helemaal enthousiast over ons uniform en we hoorde er gelijk een beetje meer bij.

De stagedag verder was saai want er waren maar weinig patiënten (5 over het hele ziekenhuis). Dus besloten we naar de ziekenhuisapotheek te gaan om wat kennis op te doen over de medicijnen hier. We werden heel welkom ontvangen en kregen een uitgebreide uitleg. Leuk weetje: Kenianen kunnen zonder voorschrift antibiotica of andere medicatie halen, dit zorgt voor veel resistentie onder de bevolking.

Frustratie van Salomé: het lijkt net alsof ik hier in een verpleegtehuis zit. Rianne en Ardia zijn helemaal in de wolken met Japanse puzzels. Dat houdt in dat ze vaak hun frustratie uitte over het aantal vakjes dat ze verkeerd hebben geteld en het onderlinge gepraat over de puzzels. Verder gaat alles goed hier hoor.

We hebben de hele dag geen stroom gehad maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend.. ;)

Blog 4 (11-09-19 / 12-09-19 / 13-09-19 / 14-09-19) : Huisvesten of overleven?

 

Woensdag

Deze dag hebben we vooral tijd voor ons zelf genomen en hebben we de laatste papieren geregeld die we voor onze studentenpassen nodig hadden. Dit bleek nogal een werk te zijn waarbij sommige van ons meer tegen de Keniaanse cultuur aanliepen dan anderen. Alles gaat hier zoveel slomer dan in Nederland, iets waar we duidelijk nog aan moeten wennen.

Verder hebben we niks bijzonders gedaan vandaag.

 

Donderdag

Vandaag was onze eerste wasdag en hebben we al onze kleding gewassen (met de hand!!!). Salomé en Ardia hadden les gekregen van een Afrikaanse vrouw dus die konden dat nu mooi in de praktijk brengen.

Met de 'schone' kleren aan de waslijn riep Jairus ons dat het tijd was om naar Eldoret te gaan. Na 35 minuten rijden werden we afgezet bij een bank om een cheque te regelen voor onze studentenpassen. Jairus ging ondertussen zelf boodschappen doen en hij zou ons bellen als hij klaar was. De bank waar we werden afgezet daar konden we de cheque niet regelen dus liepen we naar een andere bank waar het wel kon. Terwijl we de cheque aan het regelen waren stond Jairus opeens voor ons. We vroegen hem 'hoe heb je ons gevonden?' waarop hij antwoordde: 'ik vroeg aan mensen op straat of ze 3 blanke meisjes hadden gezien en die wezen me hier naar toe'. Kortom we vallen nog steeds erg op en iedereen houdt ons in de gaten.

Na een uur hadden we alles geregeld bij het immigration office en hadden we ons 'studentenpas' in handen. Over 2 maanden krijgen we pas het echte pasje. We zijn erg blij en opgelucht dat dit nu geregeld is.

Na het immigration office gingen we naar onze tailor voor onze eerste doorpas van onze uniformen. Daar aangekomen bleek dat hij onze uniformen nog aan het naaien was en dus nog lang niet klaar was, typisch Afrikaans. Maar hij had gelukkig 1 paar uniform voor ons alle drie af dus we konden passen. Bij ons alle drie bleken de uniformen wat te klein te zijn en hebben we afgesproken om volgende weer terug te komen voor een nieuw poging.

Het laatste ding wat we op onze to do lijst hadden staan waren de weekboodschappen en dus gingen we naar de supermarkt. We hadden met Jairus afgesproken dat we hem zouden bellen als we klaar waren dus dat deden we. Hij zei dat hij er aankwam. Na 80 min gewacht te hebben voor de supermarkt met al onze boodschappen was de driver daar eindelijk. We moeten duidelijk nog een beetje wennen aan het tijdsbegrip hier in Kenia!

Tijdens de hele hobbelige terugrit, waarbij we ons afvroegen of onze ingewanden nog wel op de juiste plek zaten begon het te regenen. We beseften ons dat onze was nog buiten hing en dat nu waarschijnlijk allemaal weer nat is geregend. Eenmaal thuis aangekomen bleek ons 10 jarige buurmeisje onze was op een droge plek te hebben gelegd. Hier kunnen wij als Nederlanders nog wat van leren.

Om onze hectische en drukke dag af te sluiten hebben we pannenkoeken gebakken met eiren van Jairus zijn vrouw, omdat dit geen gangbaar product is in de lokale supermarkten.

 

Vrijdag

De dag begon heerlijk. Salomé en Rianne zaten allebei met hun handen in de wc te graaien (met handschoenen aan) om te proberen de wc te ontstoppen. Die was namelijk helemaal verstopt. Na verschillende pogingen gingen Salomé en Ardia water halen, met als doel om voorzichtig te melden dat de wc verstopt is. Uiteraard werden we op de thee gevraagd want het was tea time. Ondertussen was Rianne thuis gebleven en werd er aangeklopt door de plaatselijke doe-het-zelver die onze wc kwam ontstoppen. tegelijkertijd kwamen de buurtkinderen die ook aandacht wilde en kwamen er twee medewerkers van het ziekenhuis om water te brengen. Salomé en Ardia hadden natuurlijk niks door want die waren lekker thee aan het drinken, dus mocht Rianne alles regelen en oplossen. 

Tot onze opluchting kon de wc ontstopt worden en doet hij het weer. Door stille hints tijdens het drinken van de thee besloten we onze achterburen gedag te zeggen. We werden heel hartelijk ontvangen door 'mama Jaël' en haar kinderen. Vol trots liet ze ons haar haarsalon zien waar we in de toekomst onze haren laten vlechten.

Na onze lunch besloten we onze vieze vette haren te wassen in een teiltje (zie foto's). Heerlijk om de geur van shampoo weer te ruiken en schone haren te hebben.

 

Zaterdag

Na een heerlijk ontbijtje in de zon, besloten we om voor de eerste keer achter op de 'piki piki' (motor) naar Naiberi te gaan, om daar wat groente te kopen op de markt. Ondanks dat de locals zeiden dat het veilig was vonden we het wel spannend. Het ziekenhuispersoneel had ons van te voren verteld wat de gangbare prijzen zijn en wie we konden vertrouwen zodat we niet opgelicht werden. Eenmaal op de piki piki vonden we het alle drie echt geweldig. Lekker uitwaaien. Onderweg keken alle mensen ons met verbaasde/lachende blikken ons aan. Waarschijnlijk hebben ze nog niet zo vaak een mzungu op een piki piki gezien... Wij verbaasden ons over het feit dat veel marktvrouwen tegen ons zeiden welkom terug. Ze dachten dat wij de Nederlandse meiden van vorig jaar waren. Dit was voordelig voor ons want nu werden we ook niet opgelicht over de prijzen van de groente ;) 

In de middag hebben we lekker wentelteefjes gemaakt en hebben we lekker niks gedaan. Een echte Hollandse zaterdag.

we merken dat we het alle drie nog best wel zwaar hebben. We proberen zoveel mogelijk ons huisje het nieuwe thuis te maken. Sommige momenten/dagen voelen echter nog steeds als overleven. Maar we horen van verschillende Nederlandse mensen dat dit echt tijd nodig heeft.

 

Note: we gaan ons weekend in en onze watertoevoer is nog steeds niet gemaakt. Dus we leven nog steeds uit tonnen regenwater.

Hulde aan Kenia!

ons huisje (rechter kant)

Blog 3 (08-09-19 / 09-09-19 / 10-09-19) : pfuu even wennen..

 

Zondag

zondagochtend waren we (verrassing..) als eerste in de kerk. De studentendienst die om 7:30 begon was bijna afgelopen maar wij dachten dat de dienst net was begonnen dus liepen we naar binnen. We werden warm welkom geheten door de dominee en door de kerkgangers die ons allemaal een hand gaven. De dienst begon met Swahili liedjes die gezongen werden door 5 Keniaanse jongeren. De kerkdienst was typisch Afrikaans, er werd gedanst, gejubeld en veel gezongen. Midden in de dienst hoorde we ineens onze namen en moesten we op het podium komen en ons voorstellen. Achteraf bleek dit een gewoonte te zijn voor alle nieuwkomers. Na de dienst hebben we een kop waterige koffie gedronken en zijn we weer terug gegaan naar het guesthouse.

Omdat het lekker weer was liepen we een lekker rondje buiten op de compound van het guesthouse toen we werden aangesproken door wat mensen van de kerk van vanochtend. Ze vroegen ons of we met hun mee wilde gegaan. We wisten uiteindelijk niet waar we heen gingen maar we waren wel in voor een avontuur. Tijdens de autorit kwamen we erachter dat we een condoleance bezoek gingen brengen. Hier in Kenia is het de traditie om na het overlijden van iemand op bezoek te gaan als leiders van de kerk, om 'polle' (gecondoleerd) uit te spreken en voor elkaar te bidden. Zo gezegd zo gedaan dacht we... maar eenmaal binnen in de huiskamer en tijdens de gesprekken met de leiders van de kerk en de familie waar we op bezoek waren, werden de cultuurverschillen erg duidelijk.

- Ze vroegen constant wie wij kende vanuit Nederland, hier in Kenia is het namelijk erg belangrijk met wie je bevriend bent.

- Ze vroegen vaak wat voor werk onze ouders doen, dat is hier in Kenia erg belangrijk en bepaalt je status.

- Ze communiceren erg indirect. Als ze iets willen duidelijk maken doen ze dit via een lange weg.

- Ze tonen hun emoties (verdriet) alleen met woorden. 

- Gastvrijheid is enorm groot hier. We werden gelijk als drie dochters beschouwd.

 

Maandag

De directeur van het ziekenhuis (Jairus) zou ons om 10:00 komen op halen bij het guesthouse van Eldoret. Wij hadden alle drie verwacht dat hij er rond 11:00 zou zijn, aangezien alles hier hakuna mata gaat. Maar om 8:45 werden we opeens gebeld door Jairus dat hij om 9:00 bij het guesthouse aankomt. Snel hadden we al onze koffers ingepakt en stonden we klaar voor vertrek.

We zouden nu een heel oninteressant verhaal kunnen vertellen over het bezoek aan het immigration office maar het komt er op neer dat we niet de goede papieren bij ons hadden en dat we ergens deze week weer terug moeten.

Na een hobbelige autorit van 35 minuten kwamen we aan bij het Plateau Mission Hospital waar wij de komende 5 maanden stage gaan lopen. We werden warm ontvangen en kregen de tijd om te acclimatiseren wat we erg nodig hadden want... Toen we aankwamen bij het huisje waar wij verblijven (1 minuut lopen van het ziekenhuis) bleek dat de watertoevoer in heel het ziekenhuis en in ons huisje stuk was. We hadden dus geen stromend water. Hierop hadden de Kenianen gelukkig wat bedacht. Ze hadden 2 tonnen van 70 liter water in ons huisje gezet zodat we daar alles mee kunnen doen. (toilet doorspoelen, afwassen, handen wassen..)

Na een grondige schoonmaak van het huisje en een uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis van de 'chief nurse', plofte we alle drie uitgeput op de bank. We keken elkaar aan en moesten huilen en lachen tegelijk. Waar zijn we aan begonnen... 

Als troost voer hebben we old school stampot gemaakt en lekker samen opgegeten.

 

Dinsdag

Vanochtend ging onze wekker sinds lange tijd om 6:45. We ontbeten samen en liepen toen naar het ziekenhuis, waar de dag niet begon met de patiënten overdragen maar met een liedje zingen en een stuk lezen uit de bijbel. De chief nurse koppelde ons aan een nurse/midwife, dus met haar liepen we de hele ochtend mee. We kwamen er al snel achter dat ze hier erg zacht Engels praten waardoor de gesprekken erg moeilijk te volgen zijn. Na een snelle en warrige overdracht hebben we drie vrouwen ontslagen die gisteren of vannacht een kindje hadden gekregen. Moeders kunnen in dit ziekenhuis gratis bevallen maar moeten na 24 uur wel weer naar huis. Toen was het alweer tijd voor Keniaanse tea (tea met heel veel melk en suiker). Tijdens het wachten voor het medicatie delen hadden we het met onze nurse/midwife over de cultuurverschillen. Waar zij vooral geschokt over was, is dat onze ouders geen bruidsschat vragen aan onze toekomstige mannen. Ze keek naar ons en zei 'Mzungu's are for free, I have 3 brothers!' We zeiden maar snel dat we met een Nederlandse man willen trouwen omdat dat toch net wat makkelijker is...

We gingen rond 12:30 weer terug naar ons huisje en hebben onze restjes van de stampot lekker opgegeten. Op de compound van het ziekenhuis, waar wij nu ook wonen. Wonen heel veel kindjes en die stonden nieuwsgierig door onze ramen te kijken, we hebben eventjes met de kindjes gespeeld maar waren daarna al snel bek af, dat krijg je van 2000 m hoogte ;)

Eind van de middag hebben we met onze docent van school gebeld en hebben we veel tips van haar gekregen over hoe we om moeten gaan met al onze emoties en beschreef zij het als: 'jullie hebben je thuis achtergelaten en hebben je hier nog geen thuis gemaakt. Kortom jullie zijn nu even thuisloos en dat voelt gek'.

We hebben ontzettend veel steun aan elkaar en om even positief af te sluiten... we hebben elektriciteit en een dak boven ons hoofd waar we heel dankbaar voor zijn.

 

onze woonkamer 

Blog 2 (06-09-19 / 07-09-19) : acclimatiseren en dingen regelen

 

Vrijdag

Vrijdag werden we voor het eerst wakker in ons smoezelige maar gezellige kamertje in Eldoret. De zon brandde al fel door de gordijnen heen en lokte ons naar buiten. Rianne lag in diepe coma dus die hebben we maar laten liggen. Ondertussen genoten Salome en Ardia van de zon tijdens een ochtendwandeling over de compound van het guesthouse. We kwamen onder andere in gesprek met een man van de Bible translation and Literacy Office die zich daar ook bevind. Hij nodigde ons uit om vanmiddag eens langs te komen als we tijd hadden.

Tegen een uur of elf hadden we ons ontbijt net achter de kiezen en moesten we opeens haasten omdat het busje naar Eldoret met onze twee gidsen Ken en Victor klaar stond. Terwijl we knus naast elkaar op de achterbank zaten zonder gordel, vertelde Ken ons in geuren en kleuren over de stad, de boda boda's (motor taxis) en de matatus (kleine vervoersbusjes). Allereerst gingen we geld pinnen bij een ATM, waarna we doorgingen naar een adresje van een stoffenwinkel. Daar aangekomen hebben we stoffen uitgekozen voor onze ziekenhuisuniformen en werden onze maten opgemeten door de taylor (klerenmaker). Het eerst onderhandelmoment was aangebroken, waarbij Rianne helemaal opbloeide. Uiteindelijk zijn we het eens geworden over de prijs en en is ons beloofd dat ze volgende week donderdag opgehaald kunnen worden. Of we ze passen gaan we meemaken, maar het zijn in ieder geval de langste rokken die we in tijden hebben gedragen. 

Met volle boodschappen tassen reden we via een omweg terug naar het guesthouse. Onderweg kwamen we veel ziekenhuizen tegen, die als doelgroepen voornamelijk kinderen, zwangere vrouwen, chronisch zieken en kankerpatiënten betreft. Moe van alle indrukken hebben we even tijd voor onszelf genomen.

's Middags besloten we zoals beloofd naar het bijbelkantoortje te gaan van vanochtend, waar we hartelijk werden ontvangen. We mochten meteen gaan zitten, kregen veel uitleg over hun werk in het vertalen van de bijbel in de plaatselijke stamtaal en wilden ze heel graag voor ons bidden toen wij vertelden hier voor een 5-maanden durende stage te zijn. Het gebed heeft veel indruk op ons gemaakt, omdat het heel krachtig en Afrikaans was. 

 

Zaterdag

De zaterdag begon ontspannen met heerlijk koude yoghurt en een kopje koffie en thee in de brandende zon. Ardia had met haar bleke huid de factor 50 fles hard nodig. We besloten om 11 uur richting Eldoret te lopen, dit ligt ongeveer 1,5 km van het guesthouse. We liepen de poort van het guesthouse uit en ondervonden gelijk hoe het is om als blanke in een Afrikaanse stad te lopen. Iedereen kijkt je aan, veel mensen roepen iets in het swahili of roepen 'mzungu' wat blanke betekent. We besloten hier geen aandacht aan te geven en gewoon rustig door te lopen naar de stad. Ondertussen deden we veel indrukken op van alle kraampjes die langs de weg staan en het drukke verkeer waar geen touw aan vast te knopen is.

Eenmaal aangekomen in de stad Eldoret was het zo ontzettend druk met mensen en verkeer dat we de weg naar de supermarkt niet meer konden vinden. We hadden gehoord van onze docent dat je niet stil moet staan maar gewoon moet doen alsof je de weg weet en dit deden we dus ook. Na een uur dwalen door de stad Eldoret en ontzettend veel aandacht van iedereen kwamen we aan bij de supermarkt. We moesten alle drie even op adem komen en deden rustig onze boodschappen in een soort van oude Aldi. In de supermarkt was iedereen super behulpzaam en hielp ons met de boodschappen doen. 

Toen we naar buiten liepen met onze boodschappen zagen we dat het inmiddels was gaan regenen. Gister werd ons al verteld dat het deze periode regenseizoen is. Dit betekent dat het in de ochtend super mooi weer kan zijn maar in de middag keihard kan stort regenen. Omdat het nog niet zo hard regende besloten we toch naar het guesthouse terug te lopen. Toen we het guesthouse zagen en we nog ongeveer 500 meter moesten lopen, begon het in een keer keihard maar dan ook keihard te regenen. We konden nergens meer schuilen dus liepen/renden we maar snel naar het guesthouse. Daar aangekomen waren we drie verzopen katjes. De Afrikanen lachten ons hard uit. We voelde ons net een domme mzungu...

We hadden zoveel indrukken opgedaan tijdens deze wandeling naar de stad dat we toen we in onze kamer waren aangekomen helemaal instortte en lekker niks gedaan hebben. 

S'avonds hebben samen spelletjes gespeeld en hebben we de meegenomen foto's van elkaar bekeken.

 

Veel liefs van ons!

 

Blog 1 (04-09-19 / 05-09-19): vertrek naar Eldoret 

 

18 uur hadden we afgesproken op Schiphol. Ardia was er zo klaar voor dat ze al om 16:00 op Schiphol stond. Verbazingwekkend genoeg waren al onze koffers onder het maximum gewicht en konden ze zo ingeleverd worden.

Na afscheid genomen te hebben van iedereen was het tijd om naar de douane te gaan. Salomé was zoals velen van jullie wel weten een beetje chaotisch met haar papieren en telefoon. En jahoor daar lag die dan, de telefoon op de grond met mooie barsten erin. Een goed begin van ons avontuur ;)

 

Om 21:00 stegen we op met Kenya Airways. Het was een relaxte vlucht met weinig turbulentie. Alle drie hebben we echter maar heel weinig geslapen in het vliegtuig en kwamen we dus met witte bekkies op Nairobi aan (5:00 nl tijd).

We liepen naar buiten om naar de volgende vertrekhal te gaan en kwamen toen een simkaart winkel tegen. Wij hebben gelijk 3 Keniaanse simkaarten geregeld om goed contact te kunnen houden met het thuisfront en school. Om 8:30 hadden we de simkaarten geregeld, koffers opnieuw ingecheckt en stonden we klaar voor onze volgende binnenlandse vlucht. Helaas moesten we nog 4 uur wachten maar met kleine slaapjes ging de tijd zo voorbij.

 

Een primeurtje voor ons alle drie: voor het eerst vliegen in een propellervliegtuig. Best wel spannend.. De vlucht begon met aardig wat turbulentie en kleine luchtzakken en met dalen was het ook erg wiebelig en heel spannend. Ardia heeft niks meegemaakt van de vlucht, want die heeft van begin tot eind geslapen (zie foto hieronder ;)). Gelukkig was de vlucht na 45 min voorbij toen we landden op Eldoret, onze eindbestemming. 

 

Daar zou de directeur van het guesthouse ons ophalen om 13:45. Omdat we ondertussen wel wisten dat dit een stuk later kon worden, maakten we ons geen zorgen. We hadden nog nooit zo’n rustig vliegveld meegemaakt: veel mensen zaten te kletsen en het looptempo maakt de meest gestreste persoon nou rustig. Om 14:15 besloten we toch maar een appje te sturen en dat bleek maar goed ook want de genoemde meneer Dickson dacht dat hij ons morgen zou komen halen. Na honderden verontschuldigingen en honderden reacties dat het niet uit maakte, kwamen we om 15:30 aan bij het guesthouse. Het stroomde van de regen dus het voelde meteen als thuis. Wel weer typisch is dat er bij lekkage de vloer wordt gedweild in plaats van dat het dak wordt gemaakt. De mensen zijn in ieder geval ontzettend aardig en ons eerste geleerde woordje is ‘karibuni’, wat meervoud is voor ‘jullie zijn welkom’. We hopen hier tot maandag te verblijven en morgen zijn we van plan om onze kostuums in het dorp te laten maken. We houden jullie op de hoogte van onze volgende avonturen